‘அனைத்துலக மனிதனைப் பாடிய பாவலர்’

“தமிழன் திருக்குலத்தில் தமிழ்த்தாய் திருவயிற்றில்

 தமிழ்த்திரு வள்ளுவனார் & கிளியே

 தமிழாய்ப் பிறந்தாரடி!”

எனத் திருவள்ளுவருக்குப் புகழாரம் சூட்டும் ‘திருவள்ளுவர் கிளிக்கண்ணி’. இதனை வழிமொழிவது போல் இருபதாம் நூற்றாண்டுப் பெரும்புலவர் பாரதியாரும்,

“வள்ளுவன் தன்னை உலகினுக்கே & தந்து

 வான்புகழ் கொண்ட தமிழ்நாடு”

எனத் திருவள்ளுவரைப் போற்றிப் பாடுவார்.

1. திருக்குறளின் தனித்தன்மைகளில் முதலாவதாகக் குறிக்கத்தக்கது அதன் உலகப் பொதுமைப் பண்பு ஆகும். பேராசிரியர் தனிநாயக அடிகள் குறிப்பிடுவது போல், ‘தமிழோ, தமிழ்நாடோ என்ற குறிப்பேதும் இல்லாமல், எல்லா உலகிற்கும், எல்லா மக்களுக்கும் பயன்படும் முறையில் உலகெலாம் தழுவுவதற்கு உரிய பான்மையில் வள்ளுவர் தம் நூலை யாத்திருப்பது’ ஒரு சிறப்பாகும். இச் சிறப்பு கருதியே, திருவள்ளுவர் ‘அனைத்துலக மனிதனைப் பாடிய பாவலர்’ (ஜிலீமீ ஙிணீக்ஷீபீ ஷீயீ tலீமீ ஹிஸீவீஸ்மீக்ஷீsணீறீ விணீஸீ) என அறிஞர் உலகால் போற்றப்படுகின்றார்; திருக்குறள் ‘உலகப் பொதுமறை’ எனச் சிறப்பிக்கப் பெறுகின்றது.
2. முப்பாலில் நாற்பாலின் கருத்துக்களையும் உள்ளடக்கிப் பாடி இருப்பது திருவள்ளுவரின் பிறிதொரு தனிப்பண்பு ஆகும். அறம் – பொருள் – இன்பம் என்னும் முப்பால் பற்றியே வள்ளுவர் தம் நூலில் பேசியுள்ளார்; வீடு குறித்து அவர் தனி ஒரு பாலினை வகுக்கவில்லை. காரணம்,

“வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்பவன் வான்உறையும்

     தெய்வத்துள் வைக்கப் படும்”         (50)

என்பது அவரது முடிந்த முடிபு ஆகும். சிந்தைக்கு எட்டாத மேலுலகம் பற்றிக் கவலைப்படாமல், மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழ்வதே உயரிய வாழ்க்கை நெறி என்பது திருவள்ளுவரின் திண்ணிய கருத்து ஆகும்.

3. திருக்குறள் வழிபாட்டு நூல் அன்று; வழிகாட்டும் நூல் ஆகும். இன்றைய கணினி யுகத்திற்கும் வழிகாட்டும் விழுமிய நூல் ஆகும். ஆல்பர்ட் சுவைட்சர்  என்னும் ஜெர்மன் தத்துவ ஞானி – இசை, தத்துவம், மருத்துவம் என்னும் மூன்று துறைகளிலே முத்திரை பதித்த பேரறிஞர் – தம்முடைய ‘இந்தியச் சிந்தனையும் அதன் வளர்ச்சியும்’ (மிஸீபீவீணீஸீ ஜிலீஷீuரீலீt ணீஸீபீ மிts ஞிமீஸ்மீறீஷீஜீனீமீஸீt) என்ற நூலில் திருக்குறளைப் பற்றிக் குறிப்பிடும் கருத்து இங்கே மனங்கொளத்தக்கது.

“உலக இலக்கியத்தில் திருக்குறளைப் போன்ற ஓர் உயர்ந்த ஞானப் பொன்மொழிகளைக் கொண்ட தொகை நூலைக் காண்பது அரிது!” 

மேலும், உலகையோ வாழ்வையோ எதிர்மறையாக நோக்கும் பார்வை திருவள்ளுவரிடம் காணப்படாததையும் சுவைட்சர் சுட்டிக்காட்டுவார்; உலகம், வாழ்வு, பெண், மனிதன் என எல்லாவற்றையும், எல்லோரையும் உடன் பாடாகக் காண்பதே வள்ளுவரின் சிறப்பியல்பு ஆகும்.

4. ‘அருமையில் எளிய அழகே போற்றி!’ என மாணிக்க வாசகர் திருவாசகத்தில் இறைவனைப் போற்றிப் பரவுவார். திருவள்ளுவரின் சிந்தனை அருமை, எளிமை, அழகு என்னும் முப்பெரும் பண்புகளையும் தன்னகத்தே கொண்டது. பதச்சோறாக, அறம் – பொருள் – இன்பம் பற்றிய வள்ளுவரின் சிந்தனைகளை இங்கே எண்ணிப் பார்க்கலாம்.
5. “மனத்துக்கண் மாசுஇலன் ஆதல்; அனைத்துஅறன்;

           ஆகுல நீர பிற”         (34)

– இதனினும் இரத்தினச் சுருக்கமாக உலக இலக்கியப் புலவர்கள் எவரும் அறத்தினை விளக்கியதில்லை. இது உண்மை; வெறும் புகழ்ச்சி இல்லை.

2. ‘செல்வம் நிலையில்லாதது’ எனப் பாடுவதே பெரும்பான்மை வழக்கு வள்ளுவரோ ‘பொருள் செயல் வகை’ என ஓர் அதிகாரத்தினைப் படைத்து, ‘செய்க பொருளை’ என வழிகாட்டுகின்றார்.

“அறன்ஈனும் இன்பமும் ஈனும் திறன்அறிந்து

     தீதுஇன்றி வந்த பொருள்”                 (754)

என அறிவுறுத்துகின்றார். இது அரிய – வாழ்வில் அனைவரும் பின்பற்றுவதற்கு உரிய – சிந்தனை ஆகும்.

3. வள்ளுவரின் கருத்தியலில் இன்பம் என்பது வெறும் உடல் இன்பம் மட்டும் அன்று; புலன் சார்ந்தது மட்டும் அன்று. அதற்கும் மேலாக, உள்ளம் சார்ந்தது; நுண்ணியது.

“நெஞ்சத்தார் காத லவராக வெய்துஉண்டல்

     அஞ்சுதும் வேபாக்கு அறிந்து”        (1128)

என்னும் குறட்பா நுண்ணிய காதல் உணர்வின் அழகிய வெளிப்பாடு ஆகும்.

5. திருக்குறள் முன்னைப் பழமையும் பின்னைப் புதுமையும் ஒருங்கே தன்னகத்தே கொண்ட உயரிய நூல் ஆகும். மேலாண்மை இயல் (விணீஸீணீரீமீனீமீஸீt), உளவியல் (றிsஹ்நீலீஷீறீஷீரீஹ்), எதிர்காலவியல் (திutuக்ஷீஷீறீஷீரீஹ்) முதலான இன்றைய அறிவுத் துறைகளுக்கான அடிப்படைகளைத் திருக்குறளில் கண்டறிய முடியும். ஓர் உதாரணம்.

“இதனை இதனால் இவன்முடிக்கும் என்றுஆய்ந்து

     அதனை அவன்கண் விடல்”               (517)

மேலாண்மை இயலின் அடிப்படைத் தத்துவத்தை இதனினும் மேலாக எவரும் கூற முடியாது.

“எதிரதாக் காக்கும் அறிவினார்க்கு இல்லை

 அதிர வருவதோர் நோய்”                (429)

– வள்ளுவரின் புதுமைச் சிந்தனைக்குக் கட்டியம் கூறி நிற்கும் குறட்பா இது

6. வள்ளுவர் அற நெறிக்கு முதன்மை தருபவர்; எதற்காகவும் தூய அறநெறியை விட்டுத் தராதவர். சமரசம் செய்து கொள்ளும் போக்கு திருவள்ளுவரிடம் மருந்துக்குக் கூட இல்லை; இல்லவே இல்லை. பெற்ற தாய் பசியோடு வாடினால் அவள் பசியைத் தீர்ப்பதற்காக எதையும் செய்யலாம் எனக் கூறும் வடமொழி தரும சாத்திரம்; இதற்கு ‘ஆபத்துத் தருமம்’ எனவும் பெயர் சூட்டும். ஆயின் வள்ளுவரோ,

“ஈன்றாள் பசிகாண்பான் ஆயினும் செய்யற்க

     சான்றோர் பழிக்கும் வினை”               (656)

என அழுத்தம் திருத்தமாகக் கூறுகிறார். திருவள்ளுவரிடம் தூக்கலாக காணப்படும் அரும்பெரும் தனிப்பண்பு இது!

7. சங்க காலத்தில் புலால் உண்ணும் வழக்கம் பரவலாக இருந்தது; ஆணும் பெண்ணும் கள்ளுண்ணும் வழக்கம் இருந்தது; ‘வரைவின் மகளிர்’ என்ற பிரிவினர் இருந்தனர். இவற்றிற்கு எதிராகத் திருவள்ளுவர் தம் நூலில் போர்க் கொடி பிடித்துள்ளார் அவர்,

“உண்ணற்க கள்ளை; உணில்உண்க சான்றோரால்

     எண்ணப் படவேண்டா தார்”              (922)

என அறிவுறுத்தியுள்ளார்.

“கொல்லான் புலாலை மறுத்தானைக் கைகூப்பி

     எல்லா உயிரும் தொழும்”           (260)

என முழங்கியுள்ளார்.

காமத்துப் பாலில் பாடிய 250 குறட்பாக்களில் ஓர் இடத்தில் கூட வள்ளுவர் பரத்தையைப் படைத்துக் காட்டவில்லை; மாறாக, ‘பரத்த(ன்)’ என்ற சொல்லால் தலைவனின் பரத்தைமை இழுக்கத்தைச் சாடி இருப்பது அவரது புரட்சி மனப்பான்மையைப் பறைசாற்றுகின்றது.

‘புலால் மறுத்தல்’ (26), ‘கள் உண்ணாமை’ (93), ‘வரைவில் மகளிர்’ (92) என்னும் அதிகாரங்கள் திருவள்ளுவரின் புரட்சி மனப்பான்மையைச் காட்டுவன வாகும்.

அப்துல் கலாம் முதல் ஆல்பர்ட் சுவைட்சர் வரை- பரிமேலழகர் முதல் பாவாணர் வரை – மு. வரதராசனார் முதல் சுஜாதா வரை – அனைவரும் ஒருமித்த குரலில் திருவள்ளுவரைப் போற்றிப் புகழ்வதற்கான அடிப்படைக் காரணங்கள் – தூய்மை – பொதுமை – புதுமை ஆகிய தனிப்பெரும் பண்புகளே ஆகும்.

“இணர்ஊழ்த்தும் நாறா மலர்அனையர் கற்றது

     உணர விரித்துஉரையா தார்”               (650)

படித்ததை சிரமப்பட்டு விளக்கிச் சொல்லி அதைப் பரப்புவதும் சிரமமானது. கொத்தாக மலர் மலர்ந்திருக்கிறது. அந்த மலர்கள் மணம் வீசாத காகிதப் பூக்களாக இருந்தால் பயனில்லை இவைகளையெல்லாம் தெரிந்தும், பிறர்க்கு உணர்த்தியும், சிரமப்பட்டு தாம் படித்ததை வாழ்க்கையில் கடைப்பிடித்து வாழாமல் போய்விட்டால் அவன் பேதையிலும் பேதை என்கிறார் வள்ளுவர். ஆகவே திருக்குறளைப் படிக்கின்ற நோக்கமே அதை வாழ்வியல் நூலாக, வருகின்ற சிக்கல்களுக்குத் தீர்வு காணக்கூடியதாக இருப்பதுதான் என்பதைக் கண்டேன்.

சான்றாக சில உதாரணங்களைக் கூறுவேன். திருக்குறள் எப்படி எல்லாம் என் வாழ்க்கையில் பயன்பட்டது என்பதை எண்ணிப் பார்க்கிறேன். ஒரு மனிதன் சிறப்பாக இருக்க வேண்டும் என்று சொன்னால் அவன் குடும்பம் சிறப்பாக இருக்க வேண்டும். எனது திருமணம் என் வாழ்க்கையில் ஒரு திருப்பு முனையாக அமைந்தது.

ஒரு குடும்பம் வெற்றி பெற வேண்டும் எனச் சொன்னால், நல்ல மனைவி, நல்ல மக்கள், நல்ல நண்பர்கள், நல்ல சான்றோர்கள், நல்ல எண்ணம் இவையெல்லாம் அமைந்திருந்தால் தான் அந்த குடும்பமும் அவனும் சிறப்பாக இருக்க முடியும்.

“இல்லதென் இல்லவள் மாண்பானால்?”     (53)

என்ற வகையிலே எனது துணைவியார் அமைந்திருந்தார். எனது வாழ்க்கையின் அனுபவத்தைச் சொல்வதானால் அடக்கமாகச் சொல்கிறேன். குழந்தைகளெல்லாம் அன்பு மிகுந்தவர்களாக இருந்தார்கள். மாலையில் பேசிக் கொண்டிருக்கும்பொழுது ஆதித்தனார் ஒரு சிறந்த செய்தி சொன்னார்; ஆண்குழந்தைகளைக் காட்டிலும் பெண் குழந்தைகள் அன்பாக இருப்பார்கள் என்றார். அந்த அன்பைப் படித்திருக்கிறோம். திருக்குறளில் படித்ததை வாழ்வில் அனுபவிக்கும் பொழுதுதான் அதன் பெருமையை உணர்ந்தேன். இரண்டு ஆண்டுகளுக்குமுன் நான் அப்பல்லோ மருத்துவமனையில் நலிவுற்று இருந்த பொழுது பிள்ளைகளும் துணையாக இருந்தார்கள். நான் ஒரு சிறு அசைவு அசைந்தாலும் உதவிக்கு வந்து விடுவார்கள். பத்து நாட்கள் அவர்கள் இருந்து உதவிகள் செய்தது எனக்கு நெகிழ்ச்சியாக இருந்தது. கடைசியில் தான் தெரிந்தது. அவர்கள் தூங்கவே இல்லை என்பது, அந்த அன்பினது பெருக்கை அப்பொழுது தான் உணர்ந்தேன் என்னை அறியாமலே கண்களில் நீர் வடிந்தது.

“அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்கும்தாழ்? ஆர்வலர்

     புன்கண்நீர் பூசல் தரும்”        (71)

துன்பம் வந்த சமயத்திலேதான் என் குடும்பத்தினர் உறுதுணையாகவும், நெகிழ்ந்தும் எனக்கு உதவி செய்திருக்கிறார்கள். துன்பம் வரும் பொழுது நெருக்கமான வர்கள் அன்பு காட்டும் சமயத்தில்தான் அன்பின் உண்மைப் பொருளை, அன்பின் உயிர்ப்பை நன்றாக உணரமுடிகிறது.

இதுபோன்று பிரச்சினைகள் வருவது இயற்கை எவ்வளவு பெரிய மனிதனாக இருந்தாலும் சரி மிகப்பெரிய அரசனாக இருந்தாலும் சரி, பெரிய செல்வந்தனாக இருந்தாலும் சரி. துன்பங்கள் வரும். இன்பம் போல துன்பமும் இயற்கையானது. அந்தத் துன்பத்தை வெல்லுவதற்கு வழி சொல்கிறார் வள்ளுவர்.

“இலக்கம் உடம்புஇடும்பைக்கு என்று கலக்கத்தைக்

     கையாறாக் கொள்ளாதாம் மேல்.”     (627)

எவ்வாறு இன்பம் இயற்கையானதோ அவ்வாறு துன்பமும் இயற்கையானது. இன்பமும், துன்பமும் இரவு பகல் போல வரும். வாழ்க்கையிலே துன்பத்தைக் கண்டு அஞ்சாதே என்ற தைரியத்தைக் கொடுக்கிறார், அந்தத் துன்பத்தை வெல்லுவதற்கு வழி சொல்கிறார் வள்ளுவர்.

“இன்னாமை இன்பம் எனக்கொளின் ஆகும்தன்

     ஒன்னார் விழையும் சிறப்பு”          (630)

இன்னாமையையே இனிமையாக்கிக் கொண்டால், அதையே சுவையாக்கிக் கொண்டால் துன்பம் உங்களை விட்டு ஓடிவிடும். உயர்வுக்கு அடிப்படையாவது நல்ல பேச்சும், நல்ல எண்ணமும், நல்ல சொல்லும்தான் அத்தகைய தூய உள்ளம் இருந்தால் மிகப்பெரிய ஆற்றல் கிடைக்கும் அந்த ஆற்றலைக் கொண்டு எல்லாத் துன்பங்களையும் வென்றுவிடலாம்.

“வெள்ளத்து அனைய இடும்பை அறிவுஉடையான்

 உள்ளத்தின் உள்ளக் கெடும்”   (622)

உள்ளத்தால் நினைத்தாலே துன்பங்கள் ஓடிவிடும் என்று சொல்கிறார் வள்ளுவர். அப்படியானால் இந்த வாழ்க்கையில் வெற்றியடைய வள்ளுவர் என்ன சொல்கிறார்?

நம்மைக் காட்டிலும் ஒரு பேராற்றல் இருக்கிறது அது நமக்கு வழிகாட்டுகிறது என்பதை உணர்ந்தேன் முதலில் நான் இறைமறுப்புக் கொள்கையைத்தான் பேசிக் கொண்டிருந்தேன்; அனுபவமின்மையால் அறிவுப் பூர்வமாக ஒரு தருக்கம் என்ற முறையில் நான் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். காலப்போக்கில் துன்பங்களும் சோதனைகளும் வரும் சமயத்திலேதான் நன்றாகக் கண்டு கொண்டேன். நம்மைக் காட்டிலும் மிகப்பெரிய ஓர் அற்புதமான சக்தி நம்மை வழி நடத்துகிறது. என்பதை உணர்ந்தேன். துன்பத்திலிருந்தும், துயரத்திலிருந்தும் நீங்க வேண்டும் என்று சொன்னால், ஒரு பெரிய சக்தியை, பரம்பொருளை அது எந்தத் தெய்வமாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். அதைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று கருதினேன். அதைத் தான் திருவள்ளுவர் சொல்கிறார்.

‘நீ உவமை உள்ளவன், சிற்றறிவு உள்ளவன். இறைவன் பேரறிவாளன், நீ பேரறிவாளனாகிய இறைவன்தாளைப் பற்றிக் கொண்டால்தான் அந்தத் துன்பத்திலிருந்து நீங்க முடியும்.’

“தனக்குஉவமை இல்லாதான்தாள் சேர்ந்தார்க்கு அல்லால்

 மனக்கவலை மாற்றல் அரிது”        (7)

இடும்பைக்கு இடும்பை படுத்த வேண்டும் என்று சொன்னால் இறைவன் தாளைப் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டும்.

“வேண்டுதல் வேண்டாமை இலான்அடி சேர்ந்தார்க்கு

 யாண்டும் இடும்பை இல”          (4)

‘விருப்பு வெறுப்பு இல்லாத இறைவன் தாளைப் பிடித்தால் தான் உனது துன்பத்தை நீக்க முடியும்’ என்று வள்ளுவர் சொல்கிறார்.

ஆகவே இறைவன் எங்கு இருக்கிறான்? வேறு எங்கும் இல்லை. நம் உள்ளத்தில்தான் இருக்கிறான். அவனைக் கண்டுபிடித்து அவன் தாளினைச் சரணடைந்தால்தான் வெற்றிபெற முடியும் என்று சொல்கிறார் வள்ளுவர்.

திருவாசகத்தில் மனம் உருகும்படி மாணிக்கவாசகர் சொல்கிறார்:

“யான்உனைத் தொடர்ந்து சிக்கெனப் பிடித்தேன்

     எங்குஎழுந்து அருளுவது இனியே?”

தெய்வத்தைச் சிக்கெனப் பிடித்துக் கொண்டோம் என்று சொன்னால் உள்ளொளியைப் பெருக்கலாம், உலப்பிலா ஆனந்தம் பெறலாம்.

இறைவன் பிரபஞ்சத்தில் உள்ள ‘மேக்ரோ’. அதை ‘மைக்ரோ’வாக உள்ளத்தில் பிடித்துக் கொண்டோமானால் அவன் நமக்கு அருள்புரிவான்.

குடும்பமும் தெய்வமும் ஒன்றுதான். தெய்வத்தைப் போற்றினோமானால் குடும்பம் வெற்றி பெறும். குடும்பம் வெற்றி பெற்றதானால் நாம் வெற்றி பெற்றவர் ஆவோம்.

அன்புநெறியைப் பார்க்கிற சமயத்திலே,

“அன்புற்று அமர்ந்த வழக்குஎன்ப வையகத்து

     இன்புற்றார் எய்தும் சிறப்பு”         (75)

என்பதனை என் வாழ்வில் நேரிடையாகக் கண்டேன். என்னுடைய பிள்ளைகளையும் குடும்பத்திலே அன்பு கொண்டிருக்கிற தாய் தந்தையரையும் பார்க்கின்ற சமயத்திலே, அவர்கள் காட்டும் அன்பைப் பார்க்கின்ற சமயத்திலே திருவாசகம்தான் நினைவுக்கு வருகிறது.

நாம் தெய்வத்தை வணங்குகின்ற சமயத்திலும் குடும்பத்தைப் போற்றுகின்ற சமயத்திலும் ஒரு சதுரப்பாடு உடையவர்கள் ஆகிறோம் என்பதைத் திருவாசகமும் காட்டுகிறது; திருவள்ளுவரும் காட்டுகிறார்.

இலக்கியங்களைப் படிக்கும் போது அதனைச் சுவைக்கு மட்டும் படிக்கவில்லை என்பதை நேரிடையாகக் கண்டு உணர்ந்தேன்.

“குழல்இனிது யாழ்இனிது என்பதம் மக்கள்

     மழலைச்சொல் கேளா தவர்”         (66)

என்பதையும்,

“அமிழ்தினும் ஆற்ற இனிதேதம் மக்கள்

     சிறுகை அளாவிய கூழ்”        (64)

என்பதையும் திருமணமான பிறகு நன்கு உணர்ந்து கொண்டேன். நம்முடைய குழந்தைகள், பேரக் குழந்தைகள் வந்தபோது அவர்கள் அப்பா, அம்மா, தாத்தா, பாட்டி என்று சொன்னாலே அது அமிழ்தினும் பெரிதாக இருப்பதை உணர்ந்தேன் அதை எல்லாம் நீங்களும் உங்கள் வாழ்க்கையில் உணர்ந்திருப்பீர்கள். கல்கண்டு இனிப்பு அது இனிக்கும் என்பது தெரியும் எப்படி இனிக்கும் என்பது சாப்பிட்டு அனுபவித்தால் தான் தெரியும். திருக்குறளில் வள்ளுவர் நெகிழும்படி சொன்னவைகளையெல்லாம் உணர்ந்து உணர்ந்து நெகிழ்ந்து நெகிழ்ந்து வாழ்க்கையில் அனுபவித்திருக்கிறேன்.

நாம் 21-ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்கிறோம் கணினி யுகத்தில் வாழ்கிறோம். ‘இண்டர்நெட்’ உலகத்தில் வாழ்கிறோம். திருவள்ளுவர் வாழ்ந்த காலத்தில் இப்போது இருக்கும் ‘கம்யுனிகேசன்’, இப்போது பேசப்படுகின்ற ‘ஃபியூச்சாரலஜி’, ‘டெலிகாம் பவர்’ எல்லாம் இருந்ததா? நிறைய நேரம் மட்டும் கிடைத்தது.

திருவள்ளுவர் தொழில் செய்யக்கூடிய உத்திகளை யெல்லாம் சொல்லித் தருகிறார். ‘மேனேஜ்மென்ட் கான்சப்ட்’ என்று சொல்லக் கூடியவைகளை எல்லாம் சொல்கிறார். நமது முன்னாள் குடியரசுத் தலைவர் ஆ.ப.ஜெ.அப்துல் கலாம் உலகநாடுகளெல்லாம் ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடிய ஓர் அருமையான உண்மையைச் சொன்னார். அவர் திருக்குறளின் மீது அதிகமான ஈடுபாடு கொண்டவர். “என் வாழ்க்கைக்குத் திருப்புமுனையாக அமைந்தது குர்ஆனும் திருக்குறளும் தான். என்னை உயர்த்தியதும் இவைகள் தான்” என்று கூறிவிட்டு, அதற்கான காரணங் களையும் சொல்லி இருக்கிறார்.

ஒரு நாடு சிறப்பாக இருப்பதற்கு அடிப்படையான உண்மைகள் ஐந்து வேண்டும் என்று கூறினார் வள்ளுவர்.

“பிணியின்மை செல்வம் விளைவுஇன்பம் ஏமம்

     அணிஎன்ப நாட்டிற்குஇவ் வைந்து”         (738)

இது உலக நாடுகளில் எல்லாம் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

இது ஒரு மனிதனுக்கும் பொருந்தும், ஒரு நாட்டுக்கும் பொருந்தும். ஒரு மனிதனை வாழ்த்தும்போது, ஆகியன வாய்க்க வேண்டும் என்பார்கள். உடல் பிணியும் உள்ளப் பிணியும் இல்லாமல் இருக்க வேண்டும். சொத்து இருக்க வேண்டும். சொத்திருந்தால் மட்டும் போதாது அதற்கு லாபம் இருக்க வேண்டும். பிரொடக்டிவிட்டி இருக்க வேண்டும். பொது மகிழ்ச்சி (சோசியல் ஹேப்பினஸ்) இருக்க வேண்டும். அக மகிழ்ச்சி இருக்க வேண்டும். மக்களுக்கும் பாதுகாப்பு இருக்க வேண்டும் நாட்டுக்கும் பாதுகாப்பு இருக்க வேண்டும். இது நாட்டுக்கும் பொருந்தும். ஒரு தனி மனிதனுக்கும் பொருந்தும். இந்த அருமையான குறளை அப்துல் கலாம் மேற்கோள் காட்டிப் பேசினார். இன்று ‘டெலிகேசன் ஆஃப் பவர்’ என்று சொல்கிறோம். ‘செலக்சன் ஆஃப் பர்சன்’, ‘ஃபியூச்சரலாஜி’ என்று சொல்லுகிறோம். இவைகளையெல்லாம் திருவள்ளுவர் சொல்லுகிறார் என்பதைப் பார்க்கிற சமயத்திலே நான் அதிசயித்துப் போனேன்.

ஒரு தொழில் நடத்துவது எப்படி? எவ்வாறு திட்டமிடுவது? எவ்வாறு நபர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பது? மிகச்சிறப்பாக வள்ளுவர் சொல்லியிருக்கிறார். ‘டெலிகேசன் ஆஃப் பவர்’ என்பது அமெரிக்காவில் உள்ள திட்டம். அதைப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறோம். மிகப்பெரிய புரஃபொசனலிஸ்ட்-ஐத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் அந்த புரஃபொசனலிஸ்ட்டிடம் முழுமையாகப் பொறுப்பை ஒப்படைத்து விடவேண்டும். அப்போதுதான் அந்த தொழில் நன்றாக இருக்கும் என்று சொல்வார்கள். இதனைத் திருவள்ளுவர் அப்பொழுதே சொல்லியிருக்கிறார். பொதுவாக ஙி.ஙி.கி., வி.ஙி.கி., படிக்கிற பொழுது 5 றிs சொல்லுவார்கள்: பாலிஸி, பிளானிங், பெர்சனல் புரகிராம், ப்ரொசீஜர்ஸ், ஃபெர்பார்மன்ஸ்.

“இதனை இதனால் இவன்முடிக்கும் என்றுஆய்ந்து

     அதனை அவன்கண் விடல்”          (517)

என்னும் வள்ளுவம் இவ்வகையில் குறிப்பிடத்தக்கது.

ஒரு காரியத்தை முடிப்பதற்கு ‘டெலிகேசன் ஆஃப் பவர்’ ஒருவனைத் தேர்ந்தெடுத்தபிறகு அதனை அவனிடம் விட்டுவிடு என்கிறார். சரியான நபரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் முன்னரே அவரை நம்பிவிடாதே என்கிறார்.

“தேரான் தெளிவும் தெளிந்தான்கண் ஐயுறவும்

     தீரா இடும்பை தரும்”               (510)

“தேறற்க யாரையும் தேராது; தேர்ந்தபின்

     தேறுக தேறும் பொருள்”       (509)

ஒருவரை ஆராய்ந்து எடுத்தபிறகு அவரைக் கண்காணிக்க வேண்டுமே தவிர தலையிடக்கூடாது. ஒருசெடி வளரும் போது அதனைத் தோண்டி வேர் எவ்வளவு வளர்ந்திருக்கிறது என்று பார்ப்பது போல் ஆகிவிடும்.

“வினைக்குஉரிமை நாடியபின்றை அவனை

     அதற்குஉரிய னாகச் செயல்”         (518)

என்னைச் செதுக்கிய நூல்*

எனக்கு வந்தவுடனே ஒருவிதப் பெரிய திகைப்பு. இந்த இனிய மாலைப்பொழுதில் என்னைப் பற்றி அன்பின் காரணமாக அளவுக்கு மீறிப் புகழ்ந்து உரைத்தார்கள். இங்கே அமர்ந்திருப்பவர்கள் பல துறைகளில் சிறப்புப் பெற்றவர்கள்; பெரும் பேராசிரியர்கள். கற்றோர் முன் பேசுகின்றபொழுது பிழை ஏற்பட்டுவிடக் கூடாதே என்ற அச்சம் எனக்கு ஏற்படுகிறது. இருந்த போதிலும்கூட பிள்ளையைத் தந்தை பார்த்து மகிழ்வது போல நான் பேசுகின்ற சொல்லைச் செவிமடுத்து என்னை வாழ்த்து வார்கள் என்று கருதுகிறேன். சாகித்திய அகாதெமி கொடுத்திருக்கிற இந்தப் பெருமை என்றும் நினைந்து மகிழ்வதற்கு உரியது. இதனை நான் மிகப்பெரிய பேறாகக் கருதுகிறேன்.

இந்நாள் எப்படி அமைந்திருக்கிறது பாருங்கள்: 9-9-2007. இதைக் கூட்டினால் 9 வருகிறது. எப்படிக் கூட்டினாலும் 9 தான் வருகிறது. ஆகவே இந்த நாள் என் மனதில் இருந்து நீங்காது. இது ஒரு பசுமையான நினைவுகளைச் சுமந்திருக்கும்.

‘என்னைச் செதுக்கிய நூல்கள்’ என்று சாகித்திய அகாதெமி நண்பர்கள் தலைப்பு கொடுத்திருக்கிறார்கள். செதுக்கிய என்று பார்க்கிற சமயத்திலே அது ஒரு சிற்பமாகத்தான் இருக்கும். ஒரு பாறை இருக்கிறது. அதனை ஒரு சிற்பி சிலைவடிக்க நினைக்கிறார். சிற்பம் வடிக்க நினைக்கிறார். மிகச்சிறந்த பாறையைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார். அதில் ஒரு சிறந்த அழகிய உருவத்தைக் காணுகிறார். அந்தப் பாறையில் வேண்டாத பகுதியை நீக்கிவிடுகிறார். அங்கே அழகிய சிற்பம் கிடைக்கிறது. அதற்கு எந்த உளியைப் பயன்படுத்துகிறார்? கலைநயத்தை, கற்பனையை, அறிவை, அனுபவத்தைப் பயன்படுத்தி மன ஒருமைப்பாட்டுடன் அந்தச் சிலையை வடிக்கிறார். பாறையில் உள்ள வேண்டாத பகுதியை நீக்கியவுடனே, அழகிய சிற்பம் அமைந்து விடுகிறது. அதுபோல வாழ்க்கை ஒரு பாறையாக இருந்தால் அதில் வேண்டிய பகுதிகளை வைத்துக் கொண்டு, வேண்டாத பகுதியை நீக்கிவிட்டால் அழகிய வாழ்க்கை என்னும் சிற்பம் அமைந்து விடும் என்பதைச் சுட்டிக் காட்டுவது போல இந்தத் தலைப்பை மிகச் சிறப்பாகக் கொடுத்திருக் கிறார்கள்.

ஒரு மனிதனை உருவாக்குவது எது? சந்தர்ப்பமா? சூழ்நிலையா? எது அவனை உருவாக்குகிறது? ஒரு வித்து இருக்கிறது. அதை நல்ல விளைநிலத்தில் போடுகிறோம். நல்ல விளைநிலத்தில் போடுகின்ற சமயத்திலே அங்கு அந்த விதை தன்னை முளைவிட்டுக் காட்டுகிறது. அந்தச் செழிப்பு மண்ணுடைய செழுமையைக் காட்டுகிறது. எந்த விதை போட்டோமோ அந்த விதை தன் கருவை வெளிப்படுத்துகிறது. ஆகவே சூழ்நிலையும், சந்தர்ப்பமும் ஒரு விதையின் தோற்றத்தை மண்ணிற்கு ஏற்ப மாற்றி விடுகிறது. ‘விதை ஒன்று போட்டால் சுரை ஒன்றா முளைக்கும்?’ மாம்பழ விதை போட்டால் மாமரம் கிடைக்கும். பலா விதை போட்டால் பலாமரம் கிடைக்கும். எந்தக் கனி விதையைப் போடுகிறோமோ அந்தக் கனி மரம் கிடைக்கும். ஆகவே மனிதனைச் சூழ்நிலையும், சந்தர்ப்பமும் உருவாக்குகின்றனவா என்றால் சூழ்நிலையும் சந்தர்ப்பமும் உருவாவதற்குத் துணைபுரிகின்றனவே தவிர அவனை உருவாக்குவதில்லை அதுதான் ஒருமனிதனுடைய குலச்சிறப்பு.

“நிலத்தில் கிடந்தமை கால்காட்டும்; காட்டும்

     குலத்தில் பிறந்தார் வாய்ச்சொல்” (959)

இங்கே நன்றாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டியது: சாதி என்பது வேறு. குலம் என்பது வேறு. ‘பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்’ என்று சொன்ன திருவள்ளுவர், குலச்சிறப்பு சொல்லுகின்ற பொழுது எந்தச் சாதியில் பிறந்தாலும் எங்கே பிறந்தாலும் சரி ஒரு பாரம்பரியம் என்று சொல்கிறோமே, அதுபோல பாரம்பரியச் சிறப்பு உடையவர்களுக்கு இயல்பாகவே சில பண்பாடுகள் அமைந்திருக்கும். அவர்களிடம் ஒழுக்கம், நேர்மை, பிறர்க்கு உதவுதல், அன்பு, நாண், ஒப்புரவு, கண்ணோட்டம் என்ற சான்றாண்மைப் பண்புகள் மரபு வழியில் தொடர்ந்து வந்து கொண்டே இருக்கும். அப்படிப்பட்ட குடும்பங்கள் தனிச்சிறப்புடையனவாக இருக்கும். அதனால் குலச்சிறப்பு என்பது முக்கியமான ஓர் உண்மை. அதுமட்டுமல்லாமல் பழகுகின்றவர்கள், படித்த புத்தகங்கள், சார்ந்து இருப்பவர்கள் இவைகளெல்லாம் ஒருவரது வாழ்க்கையில் மிகப்பெரிய மாற்றங்களை ஏற்படுத்துகின்றன.

அந்த வகையில் எனக்கு ஒரு மகிழ்ச்சி என்னவென்று சொன்னால் நான் வரலாற்றைச் சொல்லுகின்ற அளவுக்குப் பெருமையுடையன் அல்ல இருந்தாலும் இந்த நேரத்தில் சொல்வது பொருந்தும் என்பதனால் சில செய்திகளை நான் சொல்ல விரும்புகிறேன்.

என்னுடைய கிராமத்தில் இருந்த எனது தாத்தா ஓர் அருளாளராக இருந்தார். அவர் செல்வாக்கு உடையவராக இருந்தார். ஆசுகவி என்ற பட்டம் பெற்றவராக இருந்தார். அதுபோல என் தந்தையும் அதிகம் படிக்காதவராக இருந்தாலும் கூட ஓர் அருளாளராகவும் பிறர் நலம் பேணக் கூடியவராகவும் இருந்தார். ஏறக்குறைய 150 ஆண்டுகள் என்று சொல்லலாம். அவர்கள் நிறைய அறப்பணிகள் செய்தார்கள். சிவன் கோயில் ஒன்று, பெருமாள் கோயில் ஒன்று, குளம் ஒன்று கட்டினார்கள். இப்பணிகளைத் தொடர்ந்து செய்து வந்தார்கள்.

அந்தப் பாரம்பரியப் பண்புகள் என்னை அறியாமலே என்னுள் வித்திட்டு இருக்கின்றன என்று நான் கருதுகிறேன். நான் உருவாவதற்கும் திருக்குறளில் ஈடுபாடு கொள்வதற்கும் இயல்பாகவே அவர்களுடைய வித்தில் இருக்கக்கூடிய கரு எனக்கு கிடைத்திருக்கிறது என நான் கருதுகின்றேன். ஆகவேதான் நான் வேறு துறையில் – பொருளாதாரத் துறையில் – படித்திருந்தாலும்கூட இயல்பாகவே இது அமைந்தது.

பாரம்பரியப் பண்பைப் பற்றி வள்ளுவர் சொல்லு கின்றபோது,

“நுண்ணிய நூல்பல கற்பினும் மற்றும்தன்

     உண்மை அறிவே மிகும்”            (373)

என்கிறார். உண்மை அறிவு என்பது பாரம்பரியமான அறிவு. அந்த வகையில் அந்தச் சிறப்பு எனக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. இந்நேரத்தில் ஒன்றை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். ஒரு மனிதன் உயர்வதற்கு அடிப்படையாக அவன் ஒரு சிறந்த வித்தாக இருக்க வேண்டும். சார்ந்தவன் சார்ந்த வண்ணம் உயர்வதாலே சார்ந்தவர்கள் சிறப்புடையவர் களாக இருக்க வேண்டும். அந்த வகையிலே என்னைச் சார்ந்தவர்கள் எல்லாம் சிறப்பைச் செய்திருக்கிறார்கள். சான்றாக, எனக்கு சின்ன வயதிலே ஒரு சுயமரியாதை உணர்வு ஏற்பட்டது. எப்படி என்று சொன்னால் எனது தந்தை இயல்பாகவே என்னை அவன், இவன் என்று சொல்லமாட்டார். அவர் இவர் என்று தான் சொல்லுவார். அதுபோல ஆசிரியர்களும் அப்படித்தான். எல்லா மாணவர்களையும் அவன், இவன் என்று அழைப்பதில்லை. சின்ன வயதிலே எந்த விதச் செருக்கும் உண்டாகவில்லை. அதற்கு மாறாக, ஒரு பெருமிதம் ஏற்பட்டது. ஆகவே தன்மானத்தோடும் சுய மரியாதையோடும் இருப்பதற்கு அடிப்படையிலே என்னை அறியாமலே ஒரு பண்பாடு ஏற்பட்டது. ஆகவே ஒரு மனிதனை உருவாக்குவதற்கு அந்த வித்தினைச் சார்ந்தவர்கள், சிறந்தவர்களாக. சார்ந்த வண்ணம் இருக்கக் கூடியவர்களாக இருந்தார்கள்.

அதுபோல நான் படிக்கிற காலத்தில் எனது ஆசிரியப் பெருமக்கள் மிகச்சிறந்தவர்களாக இருந்தார்கள்.

“நிலத்துஇயல்பால் நீர்திரிந்து அற்றாகும் மாந்தர்க்கு

     இனத்துஇயல்பது ஆகும் அறிவு.”      (452)

என்பது போல சார்ந்தவர்கள் வண்ணமாக பெரியோர்களை துணைக் கொள்ளும்போது அவர்களின் நற்பண்புகள் எல்லாம் என்னைச் சார்ந்திருக்கின்றன. மேலும் மேலும்  சிற்றினம் சேராமல் பெரியோர்களைச் சார்ந்ததால் அந்தப் பெருமிதம் எனக்குக் கிடைத்திருக்கிறது.

சிந்தித்துப் பார்க்கிற சமயத்திலே ஒரு மனிதன்  பிறந்த குடும்பம்; அவன் சார்ந்திருக்கிற மனிதர்கள்; அவனது மிகச்சிறந்த ஆசிரியர்கள்; அவன் படித்த புத்தகங்கள் இவைகள்தான் ஒரு மனிதனை உருவாக்குகின்றன என்பதை அறியமுடிகிறது.

நமது ஐயா பேராசிரியர் தமிழண்ணல் இருக்கிறார். இவரை அறிமுகப்படுத்தியவர் பெரும்புலமை மிக்க பொய்சொல்லா மாணிக்கம் டாக்டர் வ.சு.ப.மாணிக்கம் அவர்கள். அவர்களைப் போன்ற பெரிய பேராசிரியர்கள் எல்லாம் என்னை உயர்த்தினார்கள். பேராசிரியர் சு.குழந்தைநாதன், பேராசிரியர் நமச்சிவாயம், பேராசிரியர் சுப.அண்ணாமலை, பேராசிரியர் நா.பாலுசாமி. இதுபோன்ற மிகச்சிறந்த அறிஞர் கூட்டம் என்னைச் சூழ்ந்திருந்தது.

மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் என்பது போல இந்த அறிஞர்களுடைய செல்வாக்கு எனக்கு மிகுதியாக இருந்தது. அது எனக்குத் தமிழ்மீது ஆர்வமும், பற்றும் ஏற்படுத்தியது. நான் மிகப்பெரிய தமிழ்த்துறையில் படித்தவனில்லை. இருந்தாலும் தமிழின் மீது கொண்ட ஆர்வத்தின் காரணமாக இந்தப் பெருமையெல்லாம் கிடைத்திருக்கிறது எனக் கருதுகிறேன். அதிலும் இந்தப் பேராசிரியர்களின் பங்கு மிகச் சிறப்பானது.

அந்தக் காலத்தில் நான் மேடைகளில் பேசுகின்ற சமயத்திலே எல்லாம் பார்த்தேன். எங்கு சென்றாலும் தமிழறிஞர்கள் திருக்குறளை மேற்கோள் காட்டிப் பேசுவார்கள். அப்பொழுது எனக்கு ஓர் ஆசை வந்தது, ஏன் திருக்குறளை முழுமையாகப் படித்துவிடக் கூடாது என்று.

பள்ளி இறுதி வகுப்பு பயின்ற சமயத்திலேயே நான் 1330 திருக்குறளையும் முடிந்தவரை படித்துவிட்டேன். அதற்குப் பிறகு  திருக்குறள் எனக்குப் பெரும் துணையாக இருந்தது. உலகப் பொதுமறைக்கு நிகராக வேறு ஒன்றும் இல்லை என்பதை நன்றாகக் கண்டுகொண்டேன்.

திருக்குறளின் பெருமைகளை எல்லாம் நீங்கள் நன்றாக அறிவீர்கள். திரும்பத் திரும்பச் சொன்னாலும் பெருமை தரக்கூடிய வாசகம் இது.

“வள்ளுவன் தன்னை உலகினுக்கே & தந்து

     வான்புகழ் கொண்ட தமிழ்நாடு”

நாம் வள்ளுவரை உலகிற்குத் தந்தோம்; அவரிடம் இருந்து புகழை நாம் எடுத்துக் கொண்டோம்.

திருக்குறள் தமிழகத்தில் தோன்றினாலும் அது தமிழனுக்கு மட்டும் படைக்கப்பட்டது அல்ல அது உலகத்திற்குப் படைக்கப் பட்டது.

அதனால் தான் பாரதி மிகப்பெருமையாகப் பேசுகிறார்:

“யாமறிந்த புலவரிலே கம்பனைப் போல்

 வள்ளுவர் போல் இளங்கோ வைப்போல்

 பூமிதனில் யாங்கணுமே பிறந்ததிலை,

 உண்மை, வெறும் புகழ்ச்சி இல்லை”

திருக்குறளின் பெருமையைக் கேட்டுக் கேட்டு அந்தத் திருக்குறளே எனக்கு உயிர் மூச்சானது.

‘என்னைச் செதுக்கிய நூல்’ என்று பார்க்கும்போது திருக்குறள் ஒன்றை முழுமையாகப் படித்துவிட்டாலே அத்தனை நூல்களையும் படித்ததற்குச் சமம் என அறிந்து கொண்டேன்.

சில ஆண்டுகளுக்குமுன் ‘உலகத் திருக்குறள் பேரவை’ சார்பாக மூன்று நாள் கருத்தரங்கம் நடத்தினோம் அது. ‘உலக அரங்கிலே திருவள்ளுவர்’ என்ற தலைப்பிலே நடைபெற்றது. அதில் மார்க்கஸ் அரேலியஸ், சாக்ரடீஸ், சுக்கிரநீதி, பெரியார், கீதை, நாராயண குரு எனப் பல அறிஞர்களுடன் அறநூல்களுடன் எல்லாம் ஒப்பீடு செய்து அறிஞர்கள் பேசினார்கள். அவர்கள் பேசியதைக் கேட்டபொழுது, எல்லாவற்றிலும் திருவள்ளுவர் விஞ்சி நிற்கிறார் என்பதை உணர முடிந்தது.

திருவள்ளுவர் ஒருவரைப் படித்துவிட்டாலே, திருக்குறளின் 133 அதிகாரங்களைப் படித்து விட்டாலே 133 புத்தகங்களைப் படித்ததற்குச் சமம். இதைவிடச் சொல்வதற்கு ஒன்றில்லை. எல்லாப் பொருளும் இதன்பால் உள என்று திருக்குறளை எனது உயிர் மூச்சாகக் கொண்டேன்.

திருவள்ளுவர் ஒருவர்தான் அக உலகை அளந்தவர் என ஒருவர் பாராட்டினார். உங்கள் எல்லோருக்கும் வாமன அவதாரத்தைப் பற்றித் தெரியும். வாமன அவதாரத்தில் திருமால் குள்ள வடிவினனாக வந்து மாவலி சக்கரவர்த்தியிடம் 3 அடி நிலம் கேட்கிறார். குள்ளம் என்றால் 1 1/2 அடி குறள் வடிவினனாக வந்தார். மாவலியும் குள்ளமானவன் என்பதனாலே மூன்றடியைக் கொடுத்தார். திருமால் விசுவரூபம் எடுத்து ஓர் அடியால் இந்தப் பரந்த மண்ணுலகையும் இரண்டாவது அடியால் விண்ணுலகத்தையும் அளந்தார் மூன்றாவது அடியை அவன் தலையில் வைத்து மாவலியின் அகந்தையை அழித்தார். திருமால் புற உலகை அளந்தார்; திருவள்ளுவர் அதே குறள் வடிவினால் அக உலகை அளந்தார். இதை அழகாக ஒரு புலவர் ‘திருவள்ளுவ மாலை’ என்ற புகழ் பெற்ற நூலிலே குறிப்பிட்டுள்ளார்.

வள்ளுவர் பாவடியினால் அளந்தார், திருமால் காலடியால் அளந்தார் திருமால் புறவுலகை அளந்தார், வள்ளுவர் அகவுலகை அளந்தார். இரண்டு பேரும் குறள் வடிவிலே அளந்தனர். திருமாலும் வள்ளுவரும் ஒருவரே என மிக அழகாகப் பாடுகிறார் புலவர். அந்த வகையில் அக உலகை அளந்த திருவள்ளுவர் மீது எனக்கு ஓர் உயிர்ப்பு ஏற்பட்டது. அது உயிர் மூச்சாக இருந்தது. திருக்குறளைப் படித்தாலே போதும், நம்முடைய வாழ்க்கை செம்மையாகும் என்பதை நான் அனுபவத்தால் உணர்ந்தேன். அனுபவங்கள்தான் வாழ்க்கையில் வள்ளுவத்தை மிகப்பெரியதாகக்  காட்டின.

முதலில் படிக்கின்ற காலத்திலே திருக்குறளின் பெருமை அவ்வளவு பெரியதாகத் தெரியவில்லை. வாழ்க்கையில் சிக்கல்களும் பிரச்சினைகளும் சோதனைகளும் வரும்பொழுது தான் திருவள்ளுவரின் அருமைகளை பெருமைகளை உணர முடிந்தது. திருவள்ளுவர் தாம் வாழ்ந்த காலத்தில் மட்டுமன்று, நாம் வாழ்கின்ற காலத்திலும் இங்கு இருக்கக்கூடிய நிகழ்காலச் சிக்கல்களுக்கும் எதிர்காலச் சிக்கல்களுக்கும் தீர்வு காண்பவர்.

திருக்குறளைப் படிப்பது இலக்கியச் சுவைக்காகவோ, இன்ப நலத்திற்காகவோ மட்டும் இல்லை.

“வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்பவன் வான்உறையும்

 தெய்வத்துள் வைக்கப் படும்.”       (50)

என்கிற நிலைக்கு உயர்த்தப்பட வேண்டும் எனச் சொன்னால் திருக்குறள் ஒன்றைப் படித்தாலே போதும் என்ற உணர்வோடு திருக்குறளின் மீது எனக்கு ஈடுபாடு ஏற்பட்டது. திருக்குறளில் இல்லாத பொருள் ஒன்றுமில்லை எனக் கண்டு கொண்டேன். அதுபோல வாழ்க்கையில் பிரச்சினை என்று வரும் பொழுது (எனது அனுபவத்தைச் சொல்கிறேன்) திருக்குறளைப் புரட்டிப்பார்ப்பேன்; அதில் தீர்வு இருக்கும். எனக்கே வியப்பாக இருக்கும். இது மூட நம்பிக்கையாகக் கூட இருக்கட்டும். ஆனால் இந்த வகையில் தீர்வு என்ன என்பதைக் கண்டு பிடித்திருக்கிறேன்.

மகாத்மா காந்தி அவர்களை மாற்றியது எல்லாம் புத்தகங்கள்தான். ஜான் ரஸ்கின் எழுதிய ஹிஸீ ஜிஷீ ஜிலீமீ லிணீst என்ற புத்தகமும், அவர் பார்த்த அரிச்சந்திர நாடகமும் தான் காந்தியடிகளை மகாத்மா ஆக்கின.

“பொய்யாமை பொய்யாமை ஆற்றின் அறம்பிற

     செய்யாமை செய்யாமை நன்று” (297)

என்பது வள்ளுவம். காந்தியடிகள் இரண்டு கொள்கைகளைக் கைக்கொண்டார்: அகிம்சை, கொல்லாமை. அந்த அகிம்சையையும், கொல்லாமையையும் திருவள்ளுவர் ஒன்றாகச் சொல்கிறார்.

“ஒன்றாக நல்லது கொல்லாமை; மற்றுஅதன்

     பின்சாரப் பொய்யாமை நன்று.” (323)

காந்தியடிகள் போற்றியது எல்லாம் உண்மையையும் நேர்மையையும் கொல்லாமையையும், அகிம்சையையும் தான். வீரனுக்கு உரியது என்று போற்றி, விடாது அவற்றைக் கடைப்பிடித்தார். அவர் வாழ்க்கையிலே மிகப்பெரிய திருப்பு முனைக்குக் காரணமாக இருந்தது புத்தகம்தான். அடிகள் சொல்கிறார்: “பிரச்சினைகள், துன்பங்கள் வரும் போதெல்லாம் என்னை மாற்றியது கீதை தான். எனது பிரச்சினைகளுக்கெல்லாம் தீர்வைக் கீதையில் காண்பேன்.”

அதுபோல என்னுடைய வாழ்க்கையில் பிரச்சினைகள், துன்பங்கள் முன் வந்த பொழுது திருக்குறள்தான் முன்னின்றது. மிகச்சிறந்த புத்தகம் நம் கையில் இருக்குமானால் அது நம்மை உருவாக்குகிறது. சில புத்தகங்களை நாம் படித்திருக் கிறோம். ஆனால் அவற்றின் பெருமையை உணர்ந்திருக்க மாட்டோம்.

சில நூல்கள் படித்து அப்படியே மகிழ்வதற்கு மட்டும் இருக்கும். இலக்கியம் இலக்கியத்திற்கு மட்டும் இருக்கும் ஆனால் திருக்குறள் அப்படியல்ல. ஓதி உணர்வதற்கும் பிறர்க்கு உரைப்பதற்கும் உரிய நூல் அது.

“ஓதி உணர்ந்தும் பிறர்க்குஉரைத்தும் தான்அடங்காப்

     பேதையின் பேதையார் இல்”         (834)

என்பது வள்ளுவம்.

ஓதுவது சிரமம்; ஓதி உணர்வது அதை விடச் சிரமம்; உணர்தல் சிரமம்; உணர்ந்ததை உணர்ந்தபடியே சொல்வது அதை விடச் சிரமம்.

“இணர்ஊழ்த்தும் நாறா மலர்அனையர் கற்றது

     உணர விரித்துஉரையா தார்”               (650)

படித்ததை சிரமப்பட்டு விளக்கிச் சொல்லி அதைப் பரப்புவதும் சிரமமானது. கொத்தாக மலர் மலர்ந்திருக்கிறது. அந்த மலர்கள் மணம் வீசாத காகிதப் பூக்களாக இருந்தால் பயனில்லை இவைகளையெல்லாம் தெரிந்தும், பிறர்க்கு உணர்த்தியும், சிரமப்பட்டு தாம் படித்ததை வாழ்க்கையில் கடைப்பிடித்து வாழாமல் போய்விட்டால் அவன் பேதையிலும் பேதை என்கிறார் வள்ளுவர். ஆகவே திருக்குறளைப் படிக்கின்ற நோக்கமே அதை வாழ்வியல் நூலாக, வருகின்ற சிக்கல்களுக்குத் தீர்வு காணக்கூடியதாக இருப்பதுதான் என்பதைக் கண்டேன்.

ஆக்க உரை*

‘இலக்கியம் பேசி மகிழவோ!’ எனும்  தலைப்பில் உரையாற்ற வருமாறு மதுரை வானொலி நிலையத்தார் விடுத்த  அழைப்பு என் சிந்தனையைக் கிளறிவிட்டது. ‘இலக்கியம் பேசி மகிழவோ!’ என என்னை மட்டுமின்றிப் பலரையும் கூவி அழைக்கும் பொது அழைப்பாக என் உணர்வுகளுக்கு வழி காட்டியது.

இளமை முதலே இத்தகைய வழியமைப்புக்களைப் பற்றி நிற்கும் வாய்ப்புக்கள் எனக்குக் கிட்டின. அவற்றைப் பெறற்கரிய பேறுகளாகக் கருதித் தடம் மாறாமல் நடக்க முயன்றேன். அழகப்பர் கல்லூரியில் பொருளாதாரம் பயின்றபோது அங்கு நிலவிய தமிழியக்கம் என்னையும் ஈர்த்தது. ‘அறம் பிழைத்தால்’ எனும் தலைப்பில் எழுதிய போட்டிக் கட்டுரையில் கிட்டிய பரிசு எனக்கு ஊக்கம் ஊட்டியது. திருக்குறளை ஆழமாகப் படிக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தை என் மனதில் வேள்வித் தீயாக வளர்த்தது. திருச்சி சமால் முகமது கல்லூரியில் பொருளாதார முதுகலை கற்றபோதும் என் நினைப்பெல்லாம் உணர்வு எல்லாம் திருக்குறளையும் தமிழ் இலக்கியத்தையுமே வலம் வந்தன.

வணிக வாழ்வுக்கு ஆட்பட்டுப் பல்வேறு பொறுப்பு களுக்கு உட்பட்ட போதிலும் என்னுள்ளே இலக்கிய உணர்வுகள் மட்டும் மங்காமலே கனன்று கொண்டிருந்தன. திருக்குறள் பேரவை முதலிய இலக்கிய விழாக்கள், அறிஞர் பெருமக்களின் அரிய தொடர்புகள் என்பன எல்லாம் அந்த உணர்வுக்கனலை ஓங்கி எரியச் செய்தன. இந்த இலக்கிய எரிமூட்டம் எனக்கு எப்போதும் இதமளித்தே வந்தது.

இலக்கியம் ஆழ்ந்தகன்ற, என்றும் நிலைபெற்று வருகிற மனிதப் பண்புடன் தொடர்பு உடையது; மனிதனுடைய வாழ்வெனும் தத்துவத்திலிருந்து வடிவெடுப்பது; ஒருவரது அனுபவங்களையும் எண்ணங்களையும் பிறரோடு பகிர்ந்து கொள்ள வழியமைப்பது. அவ்வாறு பகிர்ந்து கொள்ளும் போது நம்மையும் அறியாமலே நமக்குள்ளே ஒருவகைக் கலைத்திறமையை உருவாக்கிட வல்லது.

நாம் அகம், புறம் எனும் இருவகை மனத்தோடு வாழ்கிறோம். விழிப்பும் கூர்மையும் உடைய, பொறிகளின் சார்புடைய புற மனத்திற்கு அடிமைப்படுவதே நம் வாழ்வில் பெரும் பகுதியாகப் போகிறது. உணர்ச்சியும் கற்பனையும் கலந்த அகமனதோடு உறவு பூண்டு ஆட்படுவது என்பது மிக அரிதாகவே கிட்டுகிறது. அக, புற மனங்களில் சமநிலை கண்ட சான்றோர்கள் அருளிய இலக்கியங்களைப் பேசி மகிழும்போதுதான் நமக்கும் ஒருவகைச் சமநிலை அமையும் வாய்ப்பு ஏற்படுகிறது. தொட்டனைத் தூறும் மணற்கேணியாகக் கற்றனைத்து ஊறும் அறிவு கிட்டுகிறது.

இத்தகைய வாய்ப்பினை வளரும் தலைமுறைக்கு எல்லாம் வழங்கக் காத்திருக்கும் இலக்கியச் செல்வங்கள் நம்மிடம் ஏராளமாக உள்ளன. என்றும் வாழும் இலக்கியமான திருக்குறளில் இச் செல்வங்கள், சிந்தைக்கினிய, செவிக்கினிய, வாய்க்கினிய, வாழ்வுக்கினிய வளங்களை எல்லாம் ஆக்கித்தர வல்லவையாக விளங்குகின்றன.

பயிலும்போது இன்பம் ஊட்டி, வாழும் முறைக்கு நற்பண்புகளால் வலிமை சேர்க்கும் திருக்குறள் முதலிய இலக்கியங்களைப் பிறரோடு பேசி மகிழ்ந்த நாற்கள் பலப்பல. ‘காற்றில் வைத்த கற்பூரம் போல’ இவை போய் விடக்கூடாதே எனக் கருதிய எனது கெழுதகை அன்பர் பேராசிரியர் சு.குழந்தைநாதன், நானும் அறியாமலே அவற்றை முயன்று தொகுத்து வந்தார். சிதறி உதிர்ந்த மலர்களை எல்லாம் என்றும் மணக்கும் மாலையாகக் கட்டித்தந்த பேராசிரியர்க்கு உளமார நன்றி பாராட்டுகிறேன்.

‘பாளையம் இல்லம்’ அடையாத நெடு வாயில் களைக் கொண்ட செழுங்குடிச் செல்வமனை. தளர்ந்து வந்தோரையெல்லாம் தாங்கி உயர்த்திய தமிழவேள், பி.டி.ராசன் அவர்களின் அருந்தவப் புதல்வர் – அறிஞர் பழனிவேல் ராசனார் – கல்விச் செம்மல்; காழ்ப்பு வெறுப்பற்ற கருணைப் பாங்கினர். என்னோடு இலக்கியம் பேசி வழிகாட்டிய அப்பேரறச் செல்வர் இந்நூலுக்கு வாழ்த்துரை வழங்கியிருப்பது எனக்கு அமைந்த பெரும்பேறு. பழனிவேல் ராசனார்க்கு பணிவார்ந்த நன்றியுடையேன்.

தமிழ் மாமுனிவர் – தவத்திரு குன்றக்குடி அடிகளார் அவர்களுக்கு ஆயிரமாயிரம் அன்பர் குழாம் உண்டு; அதற்கு அப்பாலும் அடி சார்ந்த அடியவனான என்னைத் திருக்குறளால் பிணித்து அருள்பாலித்து ஆட்கொண்டார். வாழும் சமுதாயத்தையும் வாழ்விக்கும் சமயத்தையும் இரு கண்களாகக் கொண்ட அப்பெருந்தகை இந்நூலுக்கு ஆசியுரை நல்கத்திருவுளம் கொண்டார். அழகியதொரு அணிந்துரையைத் திறனாய்வாக வழங்கியுள்ளார். தெய்வ நலம் காட்டும் மாமுனிவரின் திருப்பாதம் பணிந்து நன்றி கூறுகிறேன்.

இலக்கியம் பேசி மகிழ்வதில் இணையற்ற நலம் காண வருமாறு அன்போடு அழைக்கின்றேன்.

முருகனுக்குப் புதியதொரு படைவீடு

கனடா நாட்டில் நான்கு நாள் பயணத்தோடு இலண்டன் வந்த எங்களைப் பத்து நாட்களாவது தங்கவைத்து விருந்து உபசாரம் செய்ய விழைந்த அன்பர்கள் விமான நிலையத்திற்கே வந்துவிட்டனர்.

இலண்டனில் அந்தப் பத்து நாட்களும் மூன்று முக்கிய நிறுவனத் தொடர்பைத் தந்தன. உலகப் புகழ் பெற்ற ஒய்.எம்.சி.ஏ. விடுதி, பி.பி.சி தமிழோசை, லண்டன் முருகன் திருக்கோவில்…

உலகில் மிகப்பிரபலமான மிகப்பெரிய நகரங்களில் ஒன்று லண்டன்; மிகமிக அழகிய நகரமும் அதுதான் என்றாலும், தேம்ஸ் நதி தீரத்தில் வீற்றிருக்கும் அந்த நகரின் அழகை விட, ஆங்கில அரசியல் நாகரிகப் பண்புகள், இலக்கியச் சிறப்புகள் ஆகியனவே என் நினைவில் நின்றன. அங்கில மொழிக்குச் செழுமை சேர்த்த சேக்ஸ்பியர், மில்டன், வேர்ட்ஸ்வொர்த், பைரன், கீட்ஸ், ஷெல்லி, டென்னிசன், டிக்கன்ஸ், பெர்னாட் ஷா, வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் ஆகியோரை மறக்க முடியுமா? நம்நாட்டுப் பள்ளிக்கூடப் பாட நூல்களை எல்லாம் நெடிது காலம் ஆட்சி செய்தவர்கள் அல்லவா இவர்கள்! அவர்களை ஆட்சி செய்ய வைத்த ஆங்கில மொழியின் இயல்பும், ஆட்சியால் அம்மொழியை உலகறியச் செய்த ஆங்கிலேயரின் இடைக்கால வெற்றி வரலாறும் நினைக்கத்தக்கவை. நம்மவர்களும் உலகத் தலைமைக்கு அடி எடுத்து வைத்த அந்த ஆதி நாட்களில் அப்படி முயன்றிருந்தால் – திருக்குறளும் அப்போதே உலக இலக்கியமாகி இருக்கும் என்பதும் கருதத்தக்கது.

உலகளாவிய தொண்டு நிறுவனமான ஒய்.எம்.சி.ஏ.- இல் சகோதரர் முத்தையா அன்பான வரவேற்பளித்தார். மதுரை மத்திய ஒய்.எம்.சி.ஏ-இன் பொதுச் செயலராக அவரும் அதன் செயற்குழு இயக்குநர்களில் ஒருவனாக நானும் பங்கேற்றிருந்த ஆண்டுகள், லண்டனில் இந்த உறவுப் பிணிப்பை ஏற்படுத்தித் தந்தன…..

உறவுப் பிணிப்பிற்கே உரிய பெரியவர், லண்டன் மெய்யப்பச் செட்டியார்! நம் செட்டிநாட்டுக் கோட்டையூர்  ஜவகர் ஆலை நிறுவனரான இப்பெருந்தகை – கலைத் தந்தை கருமுத்து தியாகராசர் குடும்பத்துச் சம்பந்தி முறையினர். எனினும் ‘லண்டன் மெய்யப்பர்’ என்பதே அவரது பிரபல விலாசமாகிவிட்டது!

அவர் ஆற்றி வரும் அரும் பணிகளில் முதன்மையானது- முருகப் பெருமானுக்கு லண்டனில் ஆலயம் அமைத்து, முருகனின் புதியதொரு படைவீடு போல அதைப் பேணி வருவது!

லண்டனில் வேறு சில இந்து சமய வழிபாட்டு இடங்களும் உள்ளன. ஸ்ரீ மகாலெட்சுமி கோவில், சிவன் கோவில் எனும் இரண்டும் குறிப்பிடத்தக்கவை. இவ்விரண்டை விட முருகன் கோவிலே பிரசித்தி பெற்று விளங்குகிறது.

1974-இல் ஹாரிங்டன் ஸ்குயர் எனுமிடத்தில் திருமெய்யப்பர் தொடங்கிய ஆலயத்திருப்பணி திரு.அழகர் ராஜாவால் ஆக்கம் பெற்று அற்புத ஆலயமாக எழுந்துள்ளது. புறத்தே எளிமையாகத் தோன்றினாலும் உள்ளே கலையம்சங்களும் தூய்மையும் ஆட்சி செய்கின்றன.

வள்ளி – தெய்வானை சமேதராக கந்தன் கருணை புரிகிறார். நம் நாட்டு முருகன் திருத்தலங்களில் நடக்கும் அத்தனை விழாக்களும் அங்கே நடக்கின்றன. சித்திரா பவுர்ணமியில் சுவாமி புறப்பாடு, வைகாசி விசாகப் பாலாபிசேகம், ஆனித் திருமஞ்சனம், ஆடிக் கிருத்திகை பத்து நாள் விழா, லண்டன் மக்களைக் கவரும் தேரோட்டம், ஆவணியில் விநாயகர் சதுர்த்தி, புரட்டாசியில் நவராத்திரி, ஆங்கில வருடப் பிறப்பன்று (பால்குடம் உட்பட) பங்குனிப் பெருவிழா – என ஆண்டு முழுவதும் அங்கே முருகன் திருக்கோல வைபவம்தான் எனக் கேட்டறிந்து மகிழ்ந்தேன்.

இந்த ஆலயத்தில் – சுப்பிரமணியனான நான்! – (என் இயற்பெயர் அதுதான்!) ‘முருக வழிபாட்டுத் தொன்மை’ பற்றிப் பேசவேண்டும் என ஏற்பாடு செய்துவிட்டார் லண்டன் மெய்யப்பர்….

‘தமிழ்க் கடவுள்’ முருகனைப் பற்றிப் பேச, வந்த இடத்தில் திடீரென அழைக்கப்பட்டிருந்தேன். எனினும் சங்க காலந்தொட்டு முருகன் புகழ் பேசும் இலக்கிய நினைவுகள் கைகொடுக்கும் என நம்பியிருந்தேன்.

அகத்திய மாமுனிக்குத் தமிழைத் தந்த முருகன், ஔவைப் பிராட்டிக்கு ஞானம் புகட்டிய குமரன், குமர குருபரர் காசியில் தமிழ்ச் செல்வம் பரப்பிட அருளிய செந்தூரான், கிருபானந்த வாரியாரை – ‘திருமுருக’ எனும் முன்னிலைப் பெயரேற்று ஆன்ம நலம் பரப்ப அனுப்பிய குன்றுதோறும் கோலம் கொண்ட கடவுள்… காலம்தோறும் அன்பர்க்கெல்லாம் அருள் பாலிக்கிறான் அன்றோ! அப்படியொரு பரவசநிலை அன்று என்னுள் பரவியது!

முருகனை வழிபட்டபின் முருக வழிபாடு பற்றியே உரையும் விரிந்தது. வாழ்வில் மனித நேயமும் தெய்வநலமும் கைகூடி நின்றிட, மனம் மொழி செயல்களை அர்ப்பணிப்பதே வழிபாடு செய்வதன் நோக்கம். ‘மனிதப் பிறவியும் வேண்டுவதே இம் மாநிலத்தே’ என வேண்டியிருந்தாலும் மனிதப் பிறவியின் இலட்சியம் மாசுபோல் அடர்ந்திடும் துன்ப நீக்கமே ஆகும். துன்பத்தை நீக்கும் எளிய இனிய வழி, இறைவனைச் சார்தலே என ஆன்றோர் அறிவுறுத்தினர்.

“தனக்குஉவமை இல்லாதான்தாள் சேர்ந்தார்க்கு அல்லால்

     மனக்கவலை மாற்றல் அரிது”   (7)

என வள்ளுவர் மனக்கவலைக்கு மருந்து சொன்னார்.

‘மனத்துக்கண் மாசிலன் ஆதலே’ அவர் கூறும் அனைத்து அறம். மனத்தில் அழுக்காறு, காமம், வெகுளி முதலிய ஆகாப் பற்றுக்களை, புற்றுகளாக வளர்த்துக் கொண்டு விட்டால், அந்த ஆகாப் பற்றுக்கள் நாளடைவில் அழிவுப் பற்றுக்களாகப் படர்ந்து விடுகின்றன.

வள்ளுவர் ‘பற்று’ என்றார். ‘ஈசனோடு ஆயினும் ஆசை அறுமின்கள்’ எனப் பின்வந்தோர் உபதேசம் செய்திருக்க, வள்ளுவர் ‘பற்றுகளே இல்லாதிருப்பவனான ஒருவனிடத்தில் கொள்ளுகின்ற பற்றினை நெகிழவிடாது பற்றுக!’ என்றார்.

அன்றாட வாழ்வில் ஒவ்வொருவரும் துறக்க வேண்டியன உண்டு; ஏற்கவேண்டியன உண்டு. குப்பையை அகற்றிய பிறகே வீட்டை அழகுபடுத்த முற்படுதல் போல்… மனத்திலும் வாழ்க்கையிலும் சேர்ந்துள்ள குப்பை போலும் தீய பற்றுக்களை அகற்றிய பின்னரே நன்மையை நாடும் மனச்சால்பு வளரும். நமது அறுசமயத் தொன்மை நெறிகளுள் ஒன்றான கௌமாரம் – இப்பற்றுறுதி வகைகளையே நமக்கு அருளுகிறது. திருமுருகாற்றுப்படையில் “தாமரை புரையும் காமர்சேவடி” என்று நக்கீரர் பரவியதும், “முருகா முருகா தருவாய் நலமும் திருவும்” என்று பாரதி பாடியதும் குன்றுதோறும் ஆடும் குமரனுக்குக் காலந்தொறும் நிகழ்ந்த பூசனைகள்… லண்டன் மாநகரிலும் அப்பூசனைகள் நிகழ்வது குமரனின் இளமைப் பொதுமையைச் சுட்டுகிறது… நம்மையும் இளமைக் கோலம் பெறச் செய்கிறது.

உரைகேட்ட அன்பர்களின் ஒருமித்த பாராட்டைப் போல லண்டன் மெய்யப்பர் அளித்த விருந்தும் மெய்மறக்கச் செய்தது! அந்த விருந்தில் கலந்து கொண்ட பேரன்பர் சங்கரண்ணாவின் தமிழ்ப்பணி லண்டன் செல்லும் தமிழர்களோடு உலகத் தமிழர்களிடையிலும் புகழோசையாகப் பரவியது.

பிக்பென் கடிகாரக் கோபுரம், பக்கிங்காம் அரண்மனை, நம்பர் டென் டவுனிங் ஸ்ட்ரீட் (பிரதமர் இல்லம்), பாராளுமன்றக் கட்டிடம், பல்கலைக்கழகம், பெரிய பொது நூலகம் (இந்தியா ஹவுஸ் லைப்ரரி இதில் ஓர் அங்கம்), பொருட்காட்சி, வெஸ்ட்மினிஸ்டர் ஆலயம் இவை எல்லாம் லண்டனை நினைவூட்டும் புகழ்ச் சாசனங்கள் இவற்றோடு உலகெல்லாம் தொடர்பு கூட்டி நிற்பது பி.பி.சி.!

உலகச் செய்தித் தொடர்புக் கலையில் முன்னிடம் பெறும் பி.பி.சியின் தமிழோசைப் பிரிவில் சங்கரண்ணா பணியாற்றுகிறார்.

சங்கரண்ணா – பி.பி.சி. தமிழோசையில் – இலக்கியப் பேட்டிக்கு ஏற்பாடு செய்தார். பேட்டி – திருக்குறள் பணிகளைப் பற்றியே அமைந்தது. “திருக்குறளில் இத்துணை ஈடுபாடு உங்களுக்கு எப்படி ஏற்பட்டது?…. மேடைகளில்  உரையாற்றும் பேராசிரியர்கள் தம் கருத்துக்கு ஆக்கமாகத் திருக்குறளை அவ்வப்போது மேற்கோளாக எடுத்தாண்டு  பேசுவது இயல்பு. ஆனால் சாதாரண உரையாடலிலேயே பேசும் விஷயத்திற்குப் பொருத்தமான குறட்பாக்களைச் சடுதியில் நினைத்துச் சொல்லும் ஆற்றல் உங்களுக்கு எப்படி வந்தது?” எனும் கேள்விகளுடன் பேட்டி தொடங்கியது.

“எனது திருக்குறள் ஈடுபாட்டு வளர்ச்சிக்கு உதவியவை இரண்டு; ஒன்று, நான் பெற்ற பேறு; மற்றொன்று எனக்கு அமைந்த வாய்ப்பு. என் தந்தை வழிப்பாட்டனார் – பெரியணர் ஒரு ஆசுகவி. மதுரைத் தமிழ்ச்சங்கப் பெரும் புலவர்களின் சாற்றுக்கவிகளைப் பெற்றவர். என் தந்தையார் நடராசரும் புலமைத்திறம் மிக்கவர். இறைமையில் இசைந்த இந்த இருபெரியோர்களின் மரபுவழிச் செல்வமாக வந்த தமிழ் உணர்வு எனக்கு அமைந்த ஞானப்பேறு. தமிழ் விழாக்களில் (அரங்கேறும் உரைகளை மனம் ஒன்றிக்கேட்பது இளமை முதல் எனக்கு அமைந்ததொரு வழக்கம் அவ்வாறு பேசுவோர் – இலக்கியமாயினும் சரி, சமூகவியல் காட்டியே பேசியது, இந்நூல் பற்றிய ஆர்வத்தை என்னுள் தூண்டியது. “திருக்குறளில் அப்படி என்னதான் உள்ளது?” எனத் துருவித் தேடும் நாட்டத்தை இவ்வாய்ப்புக்கள் ஏராளமாக எனக்கு வழங்கின. ஈடுபாட்டிற்கு உரிய காரணங்கள் இவையேதான்.

“இன்றைய உலகச் சிக்கல்களுக்குத் திருக்குறளில் தீர்வு காண இயலுமா?” எனும் கேள்விக்கு திருக்குறளின் ஞாலப் பழமையையும் அதன் காலப் புதுமையையும் எடுத்துக்காட்டி விளக்கம் சொன்னேன். “திருக்குறளை நீங்கள் எப்படிப் பயன் கொள்ளுகிறீர்கள்? சொந்த அனுபவத்திலிருந்து சொல்லுங்கள்!” என்பது பேட்டியில் அடுத்த வினா.

“லண்டனுக்குப் பயணமாக வந்துள்ள நான் சுற்றுலா – இலக்கிய அறிமுகம் ஆகியவற்றோடு என் தொழில் முயற்சிகளுக்கும் உரிய நேரம் ஒதுக்கிக் கொண்டுள்ளேன். இதற்கு நானறிந்த திருக்குறளே ஒரு சான்று:

பழகிய யானையின் துணையோடுதான் காட்டில் திரியும் புதிய யானையைப் பிடித்து வசக்கிக் கொணர முடியும். அதுபோல நமக்கு நன்கு தெரிந்த தொழில் அல்லது அன்பரின் உதவியோடுதான் மற்றொன்றையும் செய்து முடிக்க முடியும்.

“வினையால் வினையாக்கிக் கோடல் நனைகவுள்

     யானையால் யானையாத் தற்று”       (678)

என வினை செயல்வகையைக் கூறும் குறட்பா – எனக்கு- இலக்கியம் – தொழில் இரண்டிலும் இருமுகத் தொடர்பைக் கூட்டித் தந்துள்ளது. இப்படிப் பலருக்குப் பல குறட்பாக்கள் அனுபவ ஆக்கம் தரக்கூடும்.

தமிழ்நாட்டில் மேற்கொண்டுள்ள திருக்குறள் ஆராய்ச்சி மையத்தின் நோக்கும் போக்கும் பற்றிப் பேட்டி வலம் வந்தது. தமிழ் மாமுனிவர் தவத்திரு அடிகளார் திருக்குறள் நெறிபரப்பச் செய்துவரும் சீரிய தொண்டுகளைப் பட்டியலிட்டுச் சொன்னேன். அனைத்து தரப்பினரையும் உறவு கூட்டிப் பிணிக்கும் ஊடகமாகத் திருக்குறளை ஆக்கியவர் அடிகளார் என நினைவு கூர்ந்தேன்.

திறமான புலமையெனில் – வெளிநாட்டார் அதனை வணக்கம் செய்வார்கள் என்பதற்கு உரிய அரங்காக – பி.பி.சி. விளங்குவதையும் சங்கரண்ணா போன்றோரின் தொண்டினால் அதில் தமிழோசை ஓங்கி ஒலிப்பதையும் மனதாரப் பாராட்டி விடை பெற்றேன்.

மறுநாள் – தமிழகத்திலிருந்து தொலைச் செய்தி வந்திருப்பதாகச் சொன்னதும் ஓடிவந்து போனைக் கையிலெடுத்தேன் “நான்தான் குன்றக் குடியிலிருந்து தெய்வசிகாமணி பேசுகின்றேன்” என்ற குரல் என்னைத் திடுக்கிடச் செய்தது. பி.பி.சி. தமிழோசையை விடாமல் கேட்கும் வழக்கமுடைய தவத்திரு அடிகளார், எனது பி.பி.சி. பேட்டியைக் கேட்டு, மறுநாளே என்னைப் பாராட்ட போனில் அழைத்திருந்தார். இது எத்தகைய பேறு! திருக்குறளால் நான் பெற்ற பேறு அல்லவா?

பி.பி.சி. தமிழோசைப் பேட்டியே பயணத்தின் மணிமுடியாக அமைந்துவிட்டதால் அந்த முழுநிறைவோடு லண்டன் நகரைச் சுற்றிப் பார்க்க மனம் இடம் தந்தது.

திட்டமிட்டப்படி ஐரோப்பிய நாடுகளில் காஸ்மாஸ் எனும் சுற்றுலாக் குழுவோடு பத்துநாட்கள் சுற்றினோம். அந்நாடுகளின் வளர்ச்சியைப் பார்த்துப் பார்த்து வியந்தோம்.

அந்த வியப்புச்சுவடு மறைவதற்குள் துபாய், அபுதாபி எனும் சுவர்க்க பூமியில் நான்கு நாட்கள் சுற்றிப் பார்த்தோம். சகோதரர் அல்ஹாஜ் முகமது பாருக். தேவிபட்டினச் செம்மல் – தொழிலொடு அங்கு தமிழும் வளர்க்கும் தூய நெஞ்சராக விளங்குகிறார். அன்பர்களைக் கூட்டி அவர் அளித்த விருந்துகளில் திருக்குறளையும் பரிமாறி விட்டுத் தாயகம் திரும்பினோம்! மேற்குத் திசையில் மறையாத வாழ்வுச் சுடராகத் திருக்குறள் விளங்கும் என நம்பிக்கையோடு தமிழ் மண்ணில் கால் வைத்தோம்.

நாம் அவர்களிடம் கற்கவும், நிற்கவும்

பொதுவாக மேலை நாட்டவர் அனைவரும் தன்மானத்தோடு உழைத்து வாழ வேண்டும் என்னும் உறுதியான கொள்கை கொண்டவர்கள். எனவே குழந்தைகள் முதல் பெரியவர்கள் வரை இயல்பாகவே கடும் உழைப்பை மேற்கொள்கிறார்கள். உழைப்பு அவர்களிடம் இயற்கையான குணமாக அமைந்திருக்கிறது. எதையும் இனாமாகப் பெறுவதைக் கேவலமாகக் கருதுகின்றார்கள்.

“இரந்தும் உயிர் வாழ்தல் வேண்டின், பரந்து கெடுக உலகியற்றியான்” எனும் குறளில் உலகினை இயற்றிய இறைவனையே அழிந்து போகும்படி வள்ளுவர் சாபமிடுவாரா? மாட்டார். மக்கள் இரந்து வாழ நேர்ந்த சூழலை மாற்றிட ஆவன செய்யாது, அரசு நடத்து வோரையே – உலகை ஆள்வோரையே – அவ்வாறு குறிப்பிட்டார் எனக் கொண்டால் பொருத்தமாய் இருக்கும். மேலை நாட்டு மக்கள் அரசுத்தலைவர்களைக் கூடச் சார்ந்திராமல், தாமே இரவச்சம்” அவர்களிடமே உள்ளது.

“இன்மை இடும்பை இரந்து தீர்வாமென்னும் வன்மையின் வன்பாட்டத்தில்” வழியில்லாக் காரணத்தால் பிச்சை எடுத்துத்தான் துன்பத்தை நீக்க வேண்டும் என்பதைப் போன்ற அவமானம் வேறு ஒன்றும் இல்லை என்று வள்ளுவர் கடிந்து பேசிய நிலைமையை அமெரிக்காவிலே செயலாக்குகின்றார்கள்.

நம் நாட்டில் சலுகைகள் பெறுவதும் இனாம் பெறுவதும் இயற்கையானவையாக அமைந்துவிட்டன. தன்மானச் சிந்தனைகள் குறைந்துவிட்டன. காலப்போக்கில் கிராமத்தில் இருப்பவர்கள் எல்லாம் சுயமுயற்சியை அறவே மறந்து அரசாங்கச் சலுகைகளையே முழுவதும் நம்பி வாழக்கூடிய அவலம் ஏற்பட்டு விடலாம். இதை மாற்றிட உழைப்பதற்கு மக்களுக்கு நல்ல வாய்ப்பினை நல்கியும் தொழில் துறைகள் பல ஏற்படுத்தியும் உற்பத்தியைப் பெருக்கிப் பொருளாதார வளம் பெறவேண்டும்.

உழைப்பால்தான் உயர முடியும் என்ற தன்னம்பிக்கை ஒவ்வொருவர் மனதிலும் உறுதியாக ஏற்பட்டாக வேண்டும். மேலை நாடுகளைப் போலப் பொருளாதார வளர்ச்சி பெற்றால்தான் நாம் வலிமை மிகுந்தவர்களாக, நல்ல வல்லரசாக உயர முடியும். பலரது உழைப்பே அந்த வலிமையைத் தர முடியும்.

சாலைகள்

அங்குள்ள சாலை வசதிகளைப் போல இங்கும் தொலைநோக்கோடு நீண்ட சாலை வசதிகள் அமைக்கப் பட வேண்டும். அவற்றை மக்கள் அனைவரும் தூய்மையாகப் பேணிப் பாதுகாக்கவும் வேண்டும். மேலை நாடுகளைப் போல விஞ்ஞான அடிப்படையில் சாலை வசதிகள் மேம்படுத்தப்பட்டால் நன்றாகப் பராமரிக்கப் பட்ட சாலை வசதிகள் செய்யப்பட்டால் ஒரு நாட்டினுடைய பொருளாதார வளத்திற்கு அஃது ஒன்றே பயனுடையதாக அமையும்.

தொலைபேசி

மேலை நாடுகளில் தொலைபேசிகளைக் கொண்டே மிகக்குறுகிய காலத்தில் குறைந்த செலவில் உலகில் உள்ள அனைத்து நாடுகளுடனும் விரைந்து தொடர்பு கொள்ள முடியும். விமானத்தில் பறந்து கொண்டிருக்கும் போதே உலக நாடுகளுடன் தொடர்பு கொள்ள முடியும்.

இங்கு நாம் பக்கத்தில் உள்ள ஊர்களுக்குத் தொலை பேசியில் தொடர்பு கொள்வதுகூட மிகவும் இடர்ப்பாடாக உள்ளது. அநியாயமாக நேரம் வீணாகிறது. வளர்ந்து வரும் விஞ்ஞான வேகத்திலே, விண்வெளி யுகத்திலே, இந்தக் குறையைக்கூட நாம் நீக்கவில்லையென்றால் அது மிகவும் வருந்துவதற்கு உரியதாகும்.

நாம் பல கருத்துக்களை விரிவாக ஆழமாக விவாதம் செய்கின்றோம். நல்ல கருத்துக்களை உணர்ச்சிவசமாகப் பேசி மகிழ்வதோடு அமைதி அடைந்து விடுகின்றோம். அப்பிரச்சினைகளுக்குச் செயல்வடிவம் கொடுத்துத் தீர்வு காண்பதில்லை. மேலை நாடுகளிலே ஒரு நல்ல கருத்து உருவாகும் எனில் அதை அறிவுபூர்வமாகச் சிந்தித்து, நுணுக்கமாக ஆராய்ந்து அறிவியல் ரீதியாகத் தீர்வுகாண முயலுகின்றார்கள்.

எதையுமே நன்றாகச் சிந்தித்துப் பார்த்து விஞ்ஞானபூர்வமாக முடிவெடுத்துச் செயல்பட்டு உயர்ந்து விடுகிறார்கள்; வளம் சேர்க்கின்றார்கள். எனவே நாமும் விஞ்ஞான பூர்வமாகச் செயல்பட்டு உயர வேண்டும். அவர்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் பேசுகின்ற சமயத்திலே பொறுமையாகவும் முழுமையாகவும் மற்றவர் பேச்சைக் கவனிக்கின்றார்கள். ஒரு செய்தியைச் சொல்லும்போது இடையில் யாரும் குறுக்கிடுவது இல்லை. மென்மையாகப் பேசுகின்றார்கள். பேசி முடிந்தவுடன் தங்களுடைய உடன்பாட்டையோ மறுப்பையோ இதமாக நயம்படக் கூறுகிறார்கள். சில சமயம் உடன்படாக் கருத்துக்களுக்கு மௌனமாக ஒரு புன்னகை செய்து விட்டுவிடுகின்றனர். இவையெல்லாம் எனக்கு மிகச்சிறந்த அனுபவமாக இருந்தன. இது போன்ற பல அரிய கருத்துக்களையும் காரியங்களையும் நாம் அவர்களிடம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அவற்றை நடைமுறைப்படுத்தவும் வேண்டும்.

நாம் கொள்வதும் கொடுப்பதும்

புதிய உலகம் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பின்னர், அமெரிக்கா, கனடா, ஆஸ்திரேலியா முதலிய நாடுகளுக்குக் குடியேறும் வெளிநாட்டவர் தொகை, காலப்போக்கில் அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. அதிலும் குறிப்பாக, அமெரிக்க நாடு தனது குடியேற்றச் சட்டத்தை 1965-இல் திருத்தியமைத்த பின்னர், வெள்ளையரல்லாத இனத்தவரும் குடியேற அனுமதிக்கப்பட்டனர். முன்னர் ஐரோப்பாவில் இருந்து வந்து குடியேறிய இத்தாலிய, அயர்லாந்து நாட்டவர்கள், ஏழைகளாக, போதிய கல்வி அறிவு அற்றவர்களாக, விவசாயத் தொழிற்சாலையில் உடல் உழைப்பினை மட்டும் அளிக்கக் கூடியவர்களாக இருந்தனர். எனவே தங்களுக்கு அவ்வப்போது நேரிட்ட சமூக, பொருளாதார இடையூறுகளை நீக்க வழிவகை காணுவதில் எப்போதும் கண்ணும் கருத்துமாக இருந்து வந்தனர்.

தாங்கள் சிறுபான்மையினராக இருந்தாலும் முடிந்த வரை அரசியல் முக்கியத்துவம் பெறுவதில் விழிப்பாய் இருந்து கொண்டனர். 1965-ஆம் ஆண்டு குடியேற்றத் திருத்தச் சட்டத்தின் பின்னர் இந்திய வம்சாவளியினர் அமெரிக்காவில் அதிகமாகக் குடியேறச் சென்றனர். இவர்கள் இந்தியாவின் பல்வேறு மொழி, இன, கலாச்சாரப் பிரிவுகளைச் சேர்ந்தவர்களாகவும், மிகமிகச் சிறுபான்மை யினராகவும் இருந்தனர்.

கல்வியறிவும் மூளை உழைப்பும் கொண்ட இவர்களில் பெரும்பான்மையோர் டாக்டர்களாக, எஞ்சினியர்களாக, பலதுறைப்பட்டம் பெற்றவர்களாக, வங்கி – சிற்றுண்டிச் சாலை முதலிய சேவை நிறுவனங்களைத் திறம்பட நடத்துவவோராக இருந்தனர். அதிக வருமானத்தையும் தொழிலில் மனநிறைவையும் நாடியே பெரும்பாலும் சென்றனர். மிகக் குறுகிய காலத்திற்குள் செல்வாக்கு, செல்வச் செழிப்பு, சமூக அந்தஸ்து ஆகியவற்றைப் பெற்றனர். பாகிஸ்தானியர், தாய்வானியர், கொரியர் முதலிய பிற தேசத்தவரின் போட்டி இவர்களுக்கு ஒரு புறம் இருந்தாலும், இந்திய வம்சாவளியினர் தமது திறமை, தைரியம், உழைப்பு, ஆகிய பண்புகளால் அமெரிக்க சமூகத்தின் உற்பத்தி ஆற்றலை அதிகரித்தே வந்துள்ளனர் எனப் புள்ளி விவரங்கள் கூறுகின்றனவாம்!

இந்திய வம்சாவளியினர் பல மாநிலங்களில் சிதறுண்டு வாழ்கின்றனர். தத்தம் கலாசார, மொழி, சமய உணர்வுகளுக்கு ஏற்றபடி அவ்வப்போது ஒன்று கூடியும் மகிழ்கின்றனர்.

குஜராத்தியர், சீக்கியர், மலையாளிகள், தமிழர்கள் இவ்வகையில் பல சங்கங்களை நிறுவியுள்ளனர். சிக்காகோவை அடுத்த டெய்டனில் உள்ள இத்தகையதொரு தமிழ்ப் பேரவையின் அழைப்பின் பேரில்தான் நான் திருக்குறள் பயணத்தை மேற்கொண்டேன். அமெரிக்கா, கனடா முதலிய நாடுகளில் உள்ள தமிழர்களில் ஈழத் தமிழர்களே கணிசமாகக் கண்ணில் பட்டனர்.

அமெரிக்காவிலும் நாம் அரசியலில் செல்வாக்குப் பெறும் வகையில் கட்சி அரசியலில் தீவிரமாக ஈடுபட்டாக வேண்டும் என்று இவர்கள் தீவிரமாகச் சிந்திக்கின்றனர். தங்களது பொருளாதார சுபீட்சத்தைப் பாதுகாத்துக் கொள்ளவும், குடியேறிய பிற ஐரோப்பிய (ஸ்பெயின்) நாட்டவரின் பொறாமைத் தாக்குதலில் இருந்து வேலி கோலவும் இந்த அரசியல் ஈடுபாடு பயன்தரும் என்று கருதுகின்றனர். சென்ற ஜூன் மாதம் அமெரிக்க ஜனாதிபதி தேர்தலுக்கு டெமாக்கிரடிக் (குடியரசு) கட்சியின் சார்பாக கிரேக்க வம்சாவளியைச் சேர்ந்த டுகாசில் போட்டியிட்டது போல இந்திய நாட்டைச் சேர்ந்த ஒருவரும் கட்சித் தேர்தல்களில் போட்டியிடும் காலம் கைகூடிவருவதாகக் கூறினர். நம்மவர்கள் நடத்தும் மாநாடுகள் இத்தகைய தொலைநோக்குச் சிந்தனையுடையன போலவே எனக்குத் தோன்றின.

அமெரிக்க நாட்டவரும் அங்குக் குடியேறியவரும் அங்கு உள்ள நம் நாட்டவரும் புற வாழ்க்கை நலன்களை அதிகமாக, இன்னும் சொல்லப் போனால், முழுமையாகப் பெற்று அனுபவிக்கின்றனர் என்றே சொல்லலாம். செயல்திறம் பற்றித் திருவள்ளுவர் அன்றே கூறிய அறிவுரைகளை இன்றும் அப்படியே போற்றி வாழ்கின்றனர். பிறநாடுகளில் உழைத்துப் பொருளீட்டச் சென்றாலும், அங்கு வெறுமனே கையேந்தி நிற்காமல் உழைத்தே, முயற்சியைக் கைவிடாமலே முன்னேறி வருகின்றனர். திருவள்ளுவர் ‘இரவச்சம்’ அதிகாரத்தில் கூறிய “இன்மை இடும்பை இரந்து தீர்வாம் என்னும் வன்மையின் வன்பாட்டது இல்” (1063) எனும் வாழ்வுண்மையை மறவாது வாழ்கின்றனர். “ஒல்லும் வகையான் அறவினை ஓவாதே செல்லும் வாயெல்லாம் செயல்” (33) எனும் உறுதியோடு இல்லாமை எனும் துன்பத்தினை இடைவிடாத உழைப்பால் தீர்த்துக் கொள்வோம் எனும் மனவன்மையுடன் வாழ்கின்றனர். திருக்குறள் நமது சொந்த மண்ணில் வேரூன்றினாலும் அதன் கிளைகள் எல்லாம் அமெரிக்கா போன்ற வெளிநாடுகளிலேயே வாழ்க்கை நிழல் பரப்பும் நடைமுறையை நமக்கும் அறிவுறுத்தி வாழ்கின்றனர்.

ஆனால் ஒன்று: ஓடி ஓடி உழைத்துச் செல்வம் தேடும் இந்த ஓயாத வாழ்க்கைப் போட்டியில், புறவாழ்க்கை வசதிகளையே முதன்மையாக நாடும் போராட்டத்தில் ஒன்றை மட்டும் அவர்கள் மறந்துவிட்டனர். அதுதான் அகநலம் ஆக்கும் மன அமைதி! புறவாழ்வில் பிறர்கருத்தை மதிக்கும் மாண்பு, தன் கருத்தையே வலியுறுத்திச் சண்டை போடாத மதிநலம், ஓர் உடன்பாட்டுக்கு வந்த பின்னர் ஒன்றுபட்டுப் பணிபுரியும் உறவாக்கம், தனது தேசத்தையும் பிறரது நேரத்தையும் மதித்து நடக்கும் மரியாதை, இன்முகத்தோடு எப்போதும் உழைக்கும் முன்னணியில் நிற்கும் இவர்களுக்கு அகவாழ்வில் மட்டும் ஏனோ அமைதி இல்லை. அமைதி தேடியே அவ்வப்போது தாயகம் வருகின்றனர். தாயகத்தில் இருந்து தம்மை நாடி அங்கு வருவோரிடமும் இந்த அமைதி நல்கும் சிந்தனை மருந்துகளையே கேட்கின்றனர். திருக்குறள் எக்காலத்துக்கும் ஏற்ற மாமருந்தாக இருத்தல் கண்டு அதில் பேருவகை கொண்டதைக் கண்ணாரக் கண்டுவந்தேன்.

நம்மிடம் ஒரு சிறப்பு உண்டு. வாழ்வில் எவ்வளவு தான் வறுமை, துயரம் என்பன வந்தாலும் அதை ஏற்றுப்பொறுக்கும் வன்மையை, பற்களைக் கடித்துத் தாங்கிக் கொள்ளும் தன்மையை ஒருவகை நம்பிக்கையாகப் பெற்றுள்ளோம். ‘எல்லாம் விதிப்பயன்’ எனும் இந்தத் தலைஎழுத்தையே நொந்து சோம்பி நிற்கும் சோம்பல் வேதாந்த வாழ்க்கையை வள்ளுவர் வெறுத்தாலும், ஊழையும் உப்பக்கம் காணுமாறு அவர் சொல்லி யிருந்தாலும், இந்தக் ‘கர்மாக் கொள்கை’ எப்படியோ இன்று வேர் பிடித்துக் கொண்டு வாழ்க்கைப் போராட்டங் களில் ஒருவகை அதிர்ச்சித் தாங்கியைப் போல விளங்கி வருகிறது.

“நன்றாங்கால் நல்லவாகக் காண்பவராக” நாம் இருப்பதால், “அன்றாங்கால் அல்லல்படாமலே” வாழப் பழகிக் கொண்டு விட்டோம். இந்தக் கலையை வெளிநாடுகளில் குடியேறிவாழும் நம்மவர்கள் சற்று மறந்துவிட்டார்கள் போலும்! அவ்வாறு மறந்து விட்டதை நினைத்துப் பார்க்கச் சந்தர்ப்பங்களைத் தேடுகின்றனர். அதாவது செழிப்பினூடேயும் மனநலமும் அமைதியும் பெறும் பண்பாட்டு நெறிகளைப் பற்றிக் கொள்ளத் துடிக்கின்றனர். நமது கலாச்சாரப் பாரம்பரியத்தை அறியாது வாழும் புதிய தலைமுறையினர்க்கு நம்பிக்கையூட்டுவதற்கு நமது சிறப்பு வாய்ந்த இலக்கியச் சிந்தனைகளும் மரபுகளுமே கை கொடுக்கும் என உறுதியாக நம்புகின்றனர். “பிணீஜீஜீவீஸீமீss வீs tலீமீ நீஷீஸீtமீஸீtனீமீஸீt ஷீயீ னீவீஸீபீ” என உணர்ந்து வறுமையிலும் செம்மையாக வாழ்தல் போல, கூட்டுக் குடும்ப வாழ்விலும் அமைதி காணுதல் போல செழிப்பு மிக்க தமது வாழ்விலும் செம்மையோடு அமைதி காண அவாவுறுகின்றனர். இதனை, இந்த மன நிறைவை, மாண்பார்ந்த அமைதியை நாம் அவர்களுக்கு என்றென்றும் அளிக்க முடியும்! முயற்சிக் கொல்லியாக வாழாது, தாமும் வாழ்ந்து பிறரையும் வாழ்விக்கும் அறஉணர்வுகளின் வழியாக நாம் எஞ்ஞான்றும் வழிகாட்ட முடியும். திருக்குறள் செய்திகளை ஏந்திச் சென்ற எனது சிறிய, எளிய பயணத்தில் இந்த அளவுக்குத் திருக்குறளின் மீது பற்றும் நமது பாரம்பரிய நம்பிக்கைகளின் மீது பரிவும் ஏற்படுத்த முடிந்ததே எனும் மனநிறைவே எனக்குத் தேனாக இனித்தது!

“ஒல்லும் வகையான் அறவினை ஓவாதே

     செல்லும்வா யெல்லாம் செயல்” (33)

எனும் உறுதியோடு கனடா நாட்டு அன்பர்களிடம் விடைபெற்று இலண்டனுக்குப் புறப்பட்டோம்.

தனிநபர் ஒழுக்க நெறிகள் திருக்குறளில் போதுமான அளவுக்குச் சொல்லப்பட்டுள்ளன. காலங்கள் மாறினாலும் கூட, என்றைக்கும் ஏற்புடையனவாக அக்கருத்துகள் உள்ளன. மக்கள் தத்தம் நிலைக்கேற்ப அன்றாட வாழ்க்கையில் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்ற அடிப்படையில் எழுதப் பட்டமையால் அவை எப்போதும் பொருந்துவனவாக இருக்கின்றன. தனிநபர் வாழ்வுக் குறள்களைப் போல, அரசியல் குறட்பாக்களும் காலந்தோறும், நாடுதோறும் பொருந்தும் எனச் சொல்ல முடியுமா எனும் சர்ச்சை கனடா அன்பர்களோடு உரையாடியபோது எழுந்தது. அது நெடிய சிந்தனைக்கும் இனிய கருத்துக் கோவைக்கும் ஆக்கமாய் அமைந்தது.

நாம் வாழ்வது குடியாட்சிக் காலம்; வள்ளுவர் வாழ்ந்தது முடியாட்சிக் காலம். தாம் வாழ்ந்த காலத்தே அவர் உணர்ந்து எழுதியவை இன்றைய நம் தேவைகளுக்கு உதவுமா?

குடியாட்சி என்றதும் அதன் பெயரால் பல நாடுகளில் அரங்கேறும் அலங்கோலங்களே நம் கண்ணில் வலம் வருகின்றன. ஆட்சி அதிகாரத்திற்காகச் செய்யப்படும் முறைகேடுகள் நாளுக்கு நாள் அதிகரித்துள்ளன. கொள்கை அடிப்படையில் கட்சிகளை நிறுவி, மக்கள் வாக்குகளைப் பெறும் பெரும்பான்மையர் ஆட்சி அமைப்பதுதான் குடியாட்சி நெறிமுறை. ஆனால், இந்தப் பெரும்பான்மையைப் பெறுவதற்காகவும், அப்படியே அதைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதற்காகவும் பல தவறுகள் செய்யப்படுகின்றன. மக்கள் உணர்ச்சியைத் தூண்டும் பொய்ப் பிரச்சாரங்கள், பிற கட்சித் தூற்றல்கள், ஆட்களைச் சேர்க்கும் வன்முறைகள், பணம் பதவிகளைக் கொண்டு நடத்தும் ஏவுதல்கள் ஆகிய போலிக்குணங்கள் அரசியல் ஒழுக்கமாகி உள்ளன!

உலகம் ஒன்று, உலக மக்கள் ஒருகுலத்தவர், ஓருலக அரசு, பொது நலப் பொருளாதாரக் கட்டமைவும் குறிக்கோள்கள். நாட்டுச் சிக்கல்களைக் கூட்டுப்பேச்சால் தீர்த்தல் வேண்டும் என்பதும், நிலையான தீர்வுக்கு உரிய வழி போரில்லை என்பதும், கூட்டு நாட்டுக் கொள்கைகள் – இவை எல்லாம் இந்த நூற்றாண்டில் வலியுறுத்தப்பட்டு வரும் வருங்கால இலட்சியங்கள்.

இந்த இலட்சியங்களுக்கு உதவும் வகையில் குறளின் அரசுச் சிந்தனைகள் இருப்பதுதான் வள்ளுவப் பெருமை.

“உலகம் எல்லாம் ஒன்று” எனும் மேலோட்டமான ஆரவாரம் இன்றி ‘ஒவ்வோர் இடமும், நாடும், உலகின் ஓர் அங்கம்’ என்னும் நடைமுறை உணர்வோடு குறட்பா நடக்கிறது. உலகம் நாடு நாடாகப் பிரித்து ஆளப்படுகிறது, எந்த மனிதனும் உலக மகனாகப் பிறப்பதில்லை; ஒரு நாட்டின் குடிமகனாகவே எற்கப்படுகிறான். எனவே வள்ளுவம்… ‘நாடு’ என்பதனை இடவரம்பாகக் கொண்டு, பொதுவான அரசியல் செய்திகளையும் நடைமுறை களையுமே தருகிறது.

மக்கள் இனம் ஒத்துவாழ ‘அரசமைப்பு’ என்பது இன்றியமையாதது என்கிறது…

“ஆங்குஅமைவு எய்தியக் கண்ணும் பயமின்றே

     வேந்துஅமைவு இல்லாத நாடு”  (740)

எனும் குறட்பா நாடு என்றால் அதற்கு அரசு வேண்டும் அரசு என்றால் அதற்கென ஓர் ஆட்சித் தலைவன் வேண்டும்; அத்தலைவன், அரசனாயினும் அமைச்சன் ஆயினும்… மூன்று முக்கிய இயல்புகள் உடையோனாய் இருந்தாக வேண்டும்.

“தூங்காமை, கல்வி, துணிவுடைமை இம்மூன்றும்

     நீங்கா நிலன்ஆள் பவர்க்கு”          (383)

எனும் குறள் அந்த மூன்றையும் சொல்லுகிறது. சட்டமன்றங்களில் தூங்காமையைத்தான் அன்றே இக்குறள் குறிப்பிட்டிருக்க வேண்டும் என்றார் அன்பர் ஒருவர் இடைமறித்து!

‘குடிதழுவிக் கோலோச்சுதல்’, ‘முறை செய்து காப்பாற்றுதல்’ என்பன அரசின் முதன்மைக் கடமைகள். ஆட்சித் தலைவனோடு அரசுப் பொறுப்பேற்கும் அமைச்சர் முதலானோர் பின்பற்ற வேண்டிய கடமைகளும் குறளில் அரசியல் நிர்ணயச் சட்டம் போலத் தொகுக்கப் பட்டுள்ளன.

‘உள்ளுவதெல்லாம் உயர்வுள்ளல்’ என்பதே அவர்க்கு உரிய ஒரே நோக்காய் இருத்தல் வேண்டும்; ‘உயர்வு’ என்றால் தனது சொந்த நிலை உயர்வு இல்லை; சமுதாயப் பொது உயர்வு.

“உறுபசியும் ஓவாப்பிணியும் செறுபகையும்

     சேராது…”             (734)

நாட்டுக்கு உழைக்கும் மனநல மாண்பு

“வேல்அன்று வென்றி தருவது; மன்னவன்

     கோல்அதூஉம் கோடாது எனின்”     (546)

எனும் கொள்கைப் பிடிப்பு!

இவ்வாறெல்லாம் அனைத்து நாடுகளும் ஒப்பக்கூடிய அரசியல் வகைமைகளை வகுத்துள்ள வள்ளுவம், தனிநபர் ஒழுகலாறு போல, அரசியல் தத்துவக் களஞ்சியமாகவும் விளங்குகிறது. நாம் தான் காரியக் குருடர்களாகவே இருக்க விரும்புகிறோம்! இவையெல்லாம் அப்பயணத்தில் பரிமாறப்பட்ட அரசியல் விருந்துகள்.

“நாடுஎன்ப நாடா வளத்தன; நாடுஅல்ல

     நாட வளம்தரும் நாடு”   (739)

எனும் குறளுக்கு எடுத்துக்காட்டாக இலங்கும் அமெரிக்க, கனடா நாடுகளில் நான் கண்ணாரக் கண்டுணர்ந்த ஆக்க நலன்கள்!